01.10.2023 r. odeszła Roma Jegor

 

 

Z ogromnym smutkiem przyjęliśmy wiadomość o śmierci, naszej Koleżanki;  

Ś.P. Romy Jegor

 

 

W dniach żałoby łączymy się w bólu z Rodziną.

Wyrazy głębokiego żalu i współczucia z powodu ogromnej straty składają;

Poeci Po Godzinach

 

 

Trzecia Fala

„Temu dała na łyżeczkę

Temu dała na miseczkę

A temu paluszek ukręciła i poleciała …”

Pierwszemu oddałem współczucie i koc

drugiemu przerażenie i małą skarbonkę

z różowym uchem

następnym pieluchy i proszek do prania

żeby się nie wylęgła ślepa cholera

co nie wie kto zasługuje bardziej i komu najbliżej

Zostały mi tylko niepokój i gniew

i ostatni worek z piaskiem

Zostały mi dla ciebie do którego też w końcu szeptem

traktem nocą po gałęziach dolinach i błotach

jak w Sodomie i Gomorze przyjdzie bestia

nieszczęście o czerwonych oczach

i dom jak jajko niespodziankę rozkruszy

rozmyje otworzy na wszystkie strony świata

a w środku będzie tylko niebo niebieskie i woda

Wyjdziesz z niego nagi i bezbronny

jakbyś się znowu urodził w siedemdziesiątej wiośnie

życia

jakbyś nigdy nie posiadał łyżki łóżka ani dachu

I wszystko jeszcze przed tobą

Płynie

Wieża Eiffla

Stoję między nogami Tour Eiffel

właśnie rodzi mnie Paryż

transfuzją dzwonów mostów katedr

i platanów

białych żeber Sekwany ciemnych żył

katakumb

już spijam pianę ulic przed zaciszem księgarń

sączę korony królów wino tłumu ciężkie

i łodzie kandelabrów w cesarskich sypialniach

i zbroje pokonanych i okrzyk Joanny

Rodzi mnie wieża Babel tysiącem języków

misternie przeplecionych przez konstrukcje domów

i nagle jestem miastem ja dziecko zaścianków

czuję ciężar korony pochmurnego nieba

Mam znów zachłanne oczy i głębokie gardło

jestem gotowa walczyć toczyć wiersz ulicą

bluźnić jak ten bezdomny z białą kołdrą gazet

by później już pod szczytem samej rodzić miasto

Pod moimi nogami wykluwa się jajo

wyżej nade mną tylko wszyscy święci katedr

Bezdech

                                  

Książkę dał mi listonosz o wyblakłych oczach

Nie wiedział że trzyma w rękach pożar twojej krwi

jęk języka gotyk podniebienia

wszystkie radości świtów

czarne Świtezianki

dzwonki słów pawie uczuć

gorzkie perze smutku

pożar myśli zajętych od zgagi na sercu

On znów o gorzkim roku o podłej naturze

o korytarzach pełnych zwiędłych niemych listów

Podawał mi do ręki smyczek twoich nerwów

Marząc o złocie Inków i złotej jesieni

nie wiedział że ma w palcach grupę czyjejś krwi

skrawki skóry paznokcie włos łonowy Ewy

pola bitew stołowych łany piór złamanych

nadzieje burze popiół 

bezdech kiedy czytam

Pocztówka z Malty

Tyle kościołów że brakuje kolan,

ale to upał tak o deszcz się modli,

każąc milczenie schować na porę zimową,

szukać miejsca na gniazda, na kołyski roślin.

Tyle murów, że jesteś jak obłędny rycerz,

rzucasz krzyk w morze, prosto w gardło wiatru,

kamienie gładzisz, co rodzą się szybciej niż święci,

niż obrońcy zdobywcy, zapach oleandrów.

Staruszka truchtem biegnie pokazując drogę

gdy szukasz żaren, kotów, gdzie los kobiet śpiący

Starzec pięty wygrzewa ( i plecy o fronton)

w uliczce wąskiej, że nawet nie przedrą się głosy.

Idziemy cień od murów  odlepiać powoli,

lody jeść co nam płyną od ust aż po łokieć,

oswajać siłą woli, oddechem i fleszem

urwiska jak meduzy rozpostarte w wodzie.

--------------------------------------------------------------

Tu powinien Romeo szukać swojej Julii

(zachowując wiatr w płucach i spokój jagnięcy).

Ona tu na kamieniach jak rodząca mewa

kocha, broni i traci przez lat pięć tysięcy.

 

 

  

 

                                                                

Cień malwy


Kiedyś wreszcie przestaniesz płakać
a wtedy wszystkie lisy, jeżyki i drzewa w tobie umrą.
Tego się boję, więc słodkie mleko na spodeczku
wynoszę dla boga deszczu,
pacierze zanoszę do świętego Judy,
zbieram oślepłe szklane kule, zdrapuję z murów
i parkowych ławek miłość obcych ludzi.
Kiedy przestaniesz płakać,
staniesz się pustynią w skorpionach
i Morganą co truje podróżnych.
Więc niech spadnie deszcz, umyje cię z tej rozpaczy,
jak szklaną figurkę, napełni kolorem, zapachem szałwii,
złotą łuską, co nieszczęścia spowiada, rozgrzesza
i spławia.
Każe znów rosnąć, otwierać oczy, porty, zaciśnięte palce,
być jak cień malwy w upał.
Na kogo padnie na tego miłość.

Po wszystkim rechot suwaka

Po wszystkim wieczór odzyskuje zmysły

Wyostrza wzór chodnika i światło latarni

Idzie szumiąc sukienką jak kurtyną deszczu

Oddechem bez oddechu napiętym jak skrzypce

Po wszystkim strach umiera rozpacz się rozpada

Ciało jest skrawkiem  czegoś co się spruło w mroku

Słonym jeziorem  jarem i kocią kuwetą

Popiołem skupem złomu i umarłym bratkiem

Po wszystkim choćby zniknął choćby go zabrali

Nie spojrzysz w oczy domom chodnikom i skrzypcom

Nie zetrzesz wstrętu solą pumeksem i drzwiami

W supeł zwiążesz miękką golizną gałęzi

 

 

          Roma Jegor

                 

 

 

 

 

 Romo, Kochana, na zawsze pozostaniesz w naszej pamięci ...