Ada Jarosz i Monika Niżygorocka w „Cudownych Latach” w Krakowie

Bywalcy kawiarni „Cudowne Lata” i spotkań prowadzonych przez Jacka Sojana wiedzą jak klimat tego lokalu służy poezji. W sobotę 22 lutego 2014 roku odczuli to uczestnicy wieczoru poezji Ady Jarosz 

i Moniki Niżygorockiej. Obie młode poetki pochodzą spoza Krakowa (Ada spod Opola, a Monika 

z Gdańska), choć Monika zadomowiła się niedawno w grodzie Kraka na dłużej.

Jacek prezentację bohaterek spotkania rozpoczął od Moniki, czytając dość obszerną, spisaną przez siebie recenzję jej debiutanckiego tomiku „Małe obserwatorium”. Z recenzji ja – laik literacki – wyniosłam, że warto zapoznać się bliżej z wierszami w nim zawartymi. Sama poetka zaprezentowała dziesięć wybranych utworów z tomiku i najnowszych. Ada została przedstawiona, prowadzący omówił jej poetykę, a następnie poetka przeczytała kilka swoich wierszy. Dwie różne poetyki, dwa różne sposoby interpretacji, ale obie ciekawe.

W rozmowie z bohaterkami wieczoru padło m.in. pytanie o porównanie podobnych spotkań 

w Gdańsku i w Krakowie, głównie w aspekcie liczby osób zainteresowanych udziałem w wieczorach poetyckich. Nie będę podawać wyniku krótkiej dyskusji. Można się domyślić.

Po głównej części wieczoru, odbył się, jak zawsze u Jacka, Turniej Jednego Wiersza. Wzięło w nim udział tylko czterech autorów, a jurorami były bohaterki wieczoru. Wygrane wino wypiliśmy w innym pomieszczeniu po zakończeniu spotkania. Niestety, konieczność opuszczenia sali, w której odbywało się wieczór, spowodowała, że nie był on zbyt długi i nie udało się w szerszym gronie podyskutować.

No, ale i tak uważam, że było to kolejne, ciepłe, udane spotkanie z poezją.

Anna Blaschke

foto. Anna Blaschke

turniejowy wiersz Cudownych lat

z Albionu

nie tak dawno

męczyły go skundlone myśli

pilnował budy na chwilę teraz

bez szans na salony na chwilę potem

patrzył z pogardą

na michę nadgryzionych funtów

co pchłami zwiezionymi zwodzą

co gryzły jak one

nocami

śliniąc się wzdychał

do smalcu ze skwarkami

do chleba żytniego

do Niej

dzisiaj

rzadko już wraca do

rzeki pełnej obcej wody

mętnej nieczytelnym pismem

zamulonej brudnej

czasami leci by

zajrzeć w oczerety rozchwiane

na marginesie minionego

znajduje ziarenko bywa dwa

lecz daleko im do wymarzonych

kamyków w niebieskiej szkatułce

owiewa je czas

wietrzeją

wkrótce zostanie

nic