Od strony północnej runął klif, może się zdarzyć, że ból wywoła ulgę.

Małgorzata Południak

Mapa

  
Miał być jakiś początek – zaraz po zwiniętych kłębkach

kobiety wypuszczają piórka. Wiatr wieje we wszystkie strony.

Schodzę z góry, owce rozbiegają się albo udają cień.

Niezliczone podkopy chronią od deszczu,

farbowane futro zakładam książkami, pęcznieją i nie wiem,

czy ptak, który uderzył w szybę, przeżyje – zatacza koło.

Byłaś tu i wiesz, że niebo w słońcu jest dłuższe o kilka godzin,

góra płaska tylko z jednej strony, a trawa – skubana

przez barwione zwierzęta. Trudno przejść po skałach,

jeszcze trudniej wyrwać z ziemi pędy. Maki rozsypują się,

w oknie bledną poduszki, kot śpi pod schodami.

Początek jest trudniejszy. Zamknięte drzwi do kościoła,

klamki w kształcie łabędzi – zapadły się pod ziemię

– szczątki, wspomnienia, upadek chroni kolejne stopnie,

a kiedy milkniesz, śpiewają ptaki, woda zmienia kolor.

Drzwi w czerwieni – marzymy za każdym zakrętem.

Widok na ocean, na góry, zamek ze szmaragdowymi gośćmi.

Wiatr nawiewa drogę.

Na jawie

Nie wciskaj w usta unoszącego się powietrza,

oddychaj, przy takim wietrze nie chcę mieć romansu

z dłonią. Mogłabym stąd zobaczyć żelazne góry.

Pół roku trwały deszcze i mgła. Zgniotło nasz dom z drewna,

przetrwała połowa upraw. Odwracamy się w kierunku cieni,

dały schronienie larwom. Wciąż rozszarpują ziemię, jakby chciały

uciec na zachód, albo dalej. Biec, gdyby potrafiły biec.

Nie spieszymy się, nie tracę głowy, chociaż przeczucie dotknie ramion

zanim przechylę się nad urwiskiem i spojrzę w dół. W niektórych miejscach

można zejść w ogień, nie poczuć żaru, jedynie siłę uderzającej fali.

Nie wierzysz, że można przeżyć upadek ze skały, nie bronić się,

kiedy ciągną kieszenie wypełnione kamieniami, piasek w butach,

srebrne łyżeczki z szuflady, butelka wina wypita przed kolacją.

Ser - jak zapach i spojrzenie psa, uczucie, które prowadzi ciało

za owcami - nie ma nikogo, kto chciałby to sprawdzić.

Kątem oka, powieką - drżę. Przyprawiam o mdłości sprzedawców

pocztówek, z których zdrapuję nosorożca, zaprzeczam pochopnej

opinii o śmierci. Tylko na chwilę wypuściłam się dalej

niż zwykle.

Tak się przegrywa albo wygrywa

Kobiety opowiadają o pończochach,

z namiętnością owijają głowę wilgotnym ręcznikiem,

a kiedy ich uda pokrywają szepty, robi się ciemno;

stamtąd nie ma ucieczki. Na przykład jest zwykłym mężczyzną,

na przykład, zabrakło paliwa, któreś z nich zacznie śpiewać.

Nie wiem, czy to coś zmieni. Nie wiem, czy do niego wróci,

tyle tu owadów. Od strony północnej runął klif, może się zdarzyć,

że ból wywoła ulgę. Możesz stracić głos od zwykłego przejęzyczenia.

Opuszcza uniesioną rękę - wilgoć, w tym punkcie rozluźniamy koszulę,

spodnie, pasek. Żadnych błędów interpunkcyjnych, literackich bohaterów,

życzeń, sideł. Zetknięcie z nagością zawstydza.

Kobiety opowiadają innym kobietom o zabawie w chowanego.

Ona była tam, tam i tam. Piosenki o marzeniach,

piąty raz, szósty. Gorąco, podejrzliwie. Nie pamiętam, co odpowiedział,

mijamy samochód, dzień, drugi - rozbieramy się do naga,

czy mógłbyś mnie podrapać. Dla odmiany zamykam oczy,

wolałabym się napić, od środka. Wyczyścić piaskiem i przypomnieć sobie

zupełnie inny smak, zapach, kolor. Patrzeć w górę, tak banalnie,

pomyśleć o owadach, spędzić życie na odnajdywaniu pasujących do siebie

chmur, słów. Związywać jego ręce i z tym wyrazem twarzy

rozpadać się przed nim na kawałki, zmieniać w owada.

___________________________

publikacja za zgodą Autorki