ktoś chciał widzieć we mnie ciągle nowe słowa – nowe sceny

Teresa Radziewicz

został stolarzem

został stolarzem, ponieważ pragnął dotykać drewna

– tak kobiece zdawały się słoje, tak ciepłe deski,

z których zbijał codziennie nowe trumny. cóż,

zawód jak każdy. jedni układają podłogi

(biegają po nich bose stópki, stukają kobiece

obcasy, stanowczą wędrują męskie półbuty),

inni ustawiają półki (miły ciężar książek,

pościeli i obrusów), a jeszcze inni muszą

przygotować miejsce na odpoczynek (wieczny

czy niewieczny – człowiek musi w końcu

odetchnąć). został więc stolarzem i dotrwałby

do ostatniej swojej trumny, gdyby po raz pierwszy

nie musiał wyciąć najmniejszych rozmiarów

(niewielka forma, deszczułki pokryte białą farbą).

może dotrwałby, gdyby nie ten mięsień

po lewej stronie, zaciskający się zbyt mocno

przy każdym uderzeniu

kalendarze, notatki, spisy

najważniejsze, to po sobie posprzątać

J. Taranienko, porządki

w sypialni zostało tylko łóżko i książki – może tak

będzie, kiedy odejdę. żeby tylko nie zapomnieć

rozliczyć się wcześniej z rzeczy pospolitych:

kalendarze, notatki, spisy. ten gąszcz liter

i wieczna nadzieja, że po coś się gromadziło,

że ktoś chciał widzieć we mnie ciągle nowe

słowa – nowe sceny zwiastowań. tymczasem

tylko remont: dziury po wkrętach, szpachla, farby

i brak odwagi, żeby się pozbyć przeszłości

w stertach kartek, bibelotach, zdjęciach, listach

i starych pocztówkach. jakiś żal, że się zniszczy

coś w sobie, spustoszy. i że może jeszcze nie,

jeszcze czas, jeszcze chwila

wiersz, który nie powinien się wstydzić

najtrudniej bywa z ubieraniem kobiet - bo rozbieranie

to co innego, w rozbieraniu jesteśmy tacy bezwstydni,

w tym rozplątywaniu sznurków, w rozpinaniu guzików,

tacy ludzcy w wysuwaniu z rękawów i nogawek,

w licytowaniu się nieosłoniętą skórą. rozbieranie

jest proste: zdjąć i stać się ciałem, mniej lub bardziej

zużytym. trudniej bywa z ubieraniem – czasami

w zawstydzeniu, w popłochu, w ukrywaniu się

czasami we wzruszeniu, w rozpaczy, w irytacji;

nieważne: naciągasz różowe śpioszki, do sukienek

dobierasz kokardy, buciki zakładasz, uczysz

wiązać sznurówki, szal podajesz

i płaszcz narzucasz, wreszcie

w czerń otulasz, a na zmęczone stopy

wsuwasz pantofle na ostatnią drogę. płaczesz,

że trudne to ubieranie

_________________________________

publikacja za zgodą Autorki