gdyby nie druty wysokiego napięcia

Krzysztof Tomanek

***

gdyby nie druty wysokiego napięcia

wpadałoby się w to co nas spotyka. jasność tych cystern

i odbicia chmur, gdy bieganie jest blisko

i zanosi cię, jakoś dziwnie utykasz.

pierwszy dzień szwedzkiego lata

(pod radzyminem), niebo zmienia się w głębi.

chore, spomiędzy krzewów ozdobnych, ociepleń budynków,

chce nas mieć tutaj.

odnogi łodyg, które są niepodobne, wkłuwają się,

w arkusze styropianu, w upięcie ogrodu,

nieszczerego dla cudzych dzieci.

(niewiele wiemy.

jest tylko świeży asfalt, który łączy nas z europą.

bladość. popatrz na mnie.)

***

myślę, że można było go nazwać panem

od ładnej mowy i popołudnia.

tę drobną radość tuż po jedzeniu,

gdy przełykane łączy się z ciałem w smutku.

obszerne płaty omdlenia, pogoda duszna (jej włókna)

i gotowane ptaki, które rozdziela się nożem

na części, czułość mierzona w zabawie.

wyprowadzasz pion nogi korzystając z twardości podłoża

i rzeczywiście ziemia sprzyja twoim biodrom,

one są ziemią.

twoja gibkość, gorące powietrze, które utrzymuje się aż do późna

i noc, znowu noc.

***

w nocy drzewa skierowane są donikąd, poprzez

określone odległości między sobą.

to musiały być kiedyś ogniska gitarowe

albo wieczorne kursy tańca,

skoro jest wracanie i główne ulice katowic, a my

w zabawie przybieramy sobie nieznanych starców

(te nieprzyjemne spotkania z nimi).

jak obrys drzwi gdzieś z tyłu

gdy cicho przejeżdżają przez miasto

czeskie karuzele. ta pozostałość,

chłodna obręcz.

 ________________________________

publikacja za zgodą Autora