tu gdzie dzisiaj stoję

Krzysztof Mich 

Siedząc na Górze Oliwnej

Rozchylam zaciśnięte pięści. Do walki daleko jeszcze.

Konflikt dojrzewa jak oliwki. Iskra wystarczy by pożar

ogarnął ogród Getsemani.

Za moimi plecami cień drzew miesza się z Ojcze nasz, któryś jest.

Przede mną Mahomet na koniu zbliża się do drogi krzyżowej.

Skoczyłby nad skałą przyozdobioną w złoty hełm wprost do synagogi.

Powstrzymują go karabiny na ramionach żydowskich dzieci.

Tylko gołębie srają to na meczet, to na kościół, to na synagogę.

Bogu to widać nie przeszkadza. Jego i tak nie dosięgną.

Zaciskasz rozchylone pięści. Uczysz się rachować miesiące.

Jeszcze tylko siedem kartek, Siedem cudów, siedem kul

i narodzisz się do miłości.

staje się kręta”
Umberto Eco „Imię róży”

na końcu każdej drogi jest opactwo wzniesione na górze
pamiętam jak wysłano mnie do niego po rozwiązanie
tej starej zagadki którą znają wszyscy wychodzący

gdy opuszczałem dom matki droga wiodła prosto
przez równinę ścieżka była wydeptana sandałami
wędrowców i kopytami osłów nikt nie wiedział
jak oznaczony jest mój szlak mówili że kolorami
mówili że cyframi mówili że literami mówili
musiałem zgadywać na wszystkich rozstajach
właśnie wtedy gdy najtrudniej a każda droga
wydaje się tak samo zła kręta i trudna

po omacku dotarłem tu gdzie dzisiaj stoję
wspinałem się po szlaku pośród kamieni
nogi ślizgały się na glinie rwały się rzemienie
ubranie darłem na ostrych suchych krzewach
ale to wszystko nieważne dookoła nikogo
mgły w dolinie domu matki nie widać
dom ojca zawieszony pomiędzy mgłą
a kilkoma ciemnymi liniami widzę jego
jeszcze zamknięte drzwi na końcu ścieżki
bolą mnie nogi serce zmarzło od mgieł

już chciałbym się ogrzać za tymi drzwiami
już nieważne jest rozwiązanie tamtej zagadkitam na końcu są drzwi

„Dzięki niech będą Bogu, że w owym czasie zyskałem

 od mojego mistrza pragnienie uczenia się i to poczucie

 prostej drogi, którego nie traci się nawet, kiedy ścieżka

 staje się kręta” - Umberto Eco „Imię róży”

na końcu każdej drogi wzniesiono na górze opactwo

nie każdy dostrzega je z dołu mgły zaległy na łąkach

pamiętam jak wysłano mnie tam po rozwiązanie

starej zagadki którą znają wszyscy wychodzący

gdy opuszczałem dom matki droga wiodła prosto

ścieżka przez równinę była wydeptana sandałami

wędrowców i kopytami osłów nikt nie wiedział

jak oznaczony jest mój szlak

mówili że kolorami

mówili że cyframi

mówili że literami

mówili

musiałem zgadywać na wszystkich rozstajach

właśnie wtedy gdy najtrudniej

właśnie wtedy gdy każda droga wydaje się

tak samo kręta i trudna

po omacku dotarłem tu gdzie dzisiaj stoję

wspinałem się po szlaku pośród kamieni

nogi ślizgały się po glinie rwały się rzemienie

ubranie darłem na ostrych suchych krzewach

ale to wszystko nieważne

skoro dotarłem tutaj

dookoła nikogo

przez mgły w dolinie domu matki nie widać

dom ojca zawieszony pomiędzy mną

a kreską horyzontu

widzę zamknięte drzwi na końcu ścieżki

ktoś wkłada klucz do zamka

bolą mnie nogi serce zmarzło

już chciałbym się ogrzać za tymi drzwiami

już nieważne jest rozwiązanie tamtej zagadki

odpowiedzi nie są potrzebne

aby wejść do pokoju ojca

Misiek z Męcińskiej                                                      

Spotkałem dzisiaj miśka. Pamiętam go. Z dzieciństwa.

Taki przytulny był jak misiek. Teraz pluszem porósł.

Dzisiaj znaczy jest taki zarośnięty. Jak ten miś z dzieciństwa.

Nie goli pluszu. Woli golić gołdę. A jak się goli gołdę

To można być zarośniętym. Nawet trzeba. No nie ?

Na słupie bramy siedział więc miś. Jak stoik siedział. Stoik siedzący.

Gdyby stał to byłby stojącym siedziakiem. Bez sensu.

A wiersz nie może być przecież bez sensu. Wiersz to filozofia.

Żeby trafić do wiersza miś pozwolił się nadziać. Na słupek.

Gdyby Azja nie pozwolił się nadziać też by nie trafił. Tam gdzie trafił.

Stoicyzm to modna filozofia. Na Pradze. I na Grochowie też.

Stoicyzm na Grochowie jest inny niż na Pradze. To inna gmina.

I bram nie ma tyle. Tyle co na Pradze nie ma. Bram znaczy.

Dlatego stoicy tu siedzą. Na Olszynce. Na słupkach tez. Jak miś.

Siedział więc miś na słupie. Słupnik taki nasz niebożę.

- Szymon ? Diabli wiedzą ? – mówi sąsiad. – Nasz, to mógł siedzieć.

Ksywkę miał Miś. O imię nikt go nie pytał. Siedział to patrzył.

Przed siebie patrzył. Milczał. Jak grób milczał. Na Grochów patrzył.

Jak się zmieniał widział. Jak Męcińską brukowali widział.

I jak asfaltowali widział. I jak budy na bazarze stawiali.

Widział jak Janek Ewkę prał. Jak dzieci jej robił. Na bazarze.

Siedział miś i patrzył na Męcińską. Męcińska była jego. Cała.

No i ta rura jego była. Ta, na którą go ktoś nadział. I zostawił.

To cały świat jego był. Przez lata. Siedział więc misiek i milczał.

Bo co tu gadać, gdy cały świat to zardzewiała rura w dupie. I Męcińska.

____________________________________

publikacja za zgodą Autora