I wszystko to powinno wystarczyć na dłużej

Ewa Włodarska

Modigliani: okna, kobiety i wróble

1. Lato puchnie

Zaduch. Dwunasty lipca rysuje obrazek

główki miękko wplecionej między uda. Ściany.

2. Ssij palce u moich stóp, Amadeo

Rozpasane zaułki, których nie odwiedzasz,

kuszą, kuszą zalotne, pełne niepodobieństw

i ptasich gniazd zrzuconych z niewiadomych przyczyn

na tratwy z trawy. Co dzień mijasz podróżników,

bulwary pełne kokot – zręcznie pną winorośl,

wtapiając się w opary kawiarniane, blaski

piaskowych dolomitów. W tle pomarańczarki

obierające rozkosz po kawałku. Paryż.

Paryż, jedynie klomby dzielą was od siebie.

Widok ze szczytu wzgórza. Srebrzyste łańcuchy

rozwijają komety na lustrach Sekwany.

Podobne wiją światło na piersiach Jeanne,

gdy zrywasz ją o świcie i lekko kołyszesz,

nie wiedząc, że blejtramy przejmują odbicia

jak angielskie portrety (Dorian Grey). Niewiele

pozostaje już z ciebie dla światła. Błysk flesza?

3. Czarne migdały

Zapaść. Teraz oglądasz ze mną sen o wschodzie.

Ekrany jarzą. Akty wystawia się wszędzie

na publiczny użytek, a okna są szczelne.

Nawet to nierealne, w którym leżę obok.

Szkic węglem

                                            W kadrach gasnącego sierpnia

Liść smagany przez podmuch podrywa się, blaknie.

Lśnią jasne struny słońca, wiatr znosi melodię.

Gdzieś w oddali tężeją krajobrazy miasta,

do którego przywodzi lament sztolni (schody

domów zakorzenionych w kruchej glebie), kobiet

- dzielą chleb - siedzisz obok, między nimi; w ciszy

puchną dzwony cerkiewne. Z okna widać malca,

znalazł drobną monetę, ogląda pod światło,

jakby sakwy kupieckie mieniły się w gwiazdach,

jakby przed nim wyrastał suto zastawiony

stół ze srebrną zastawą. Nagle za plecami

pada strzał - zatrzymuje magiczne obrazy,

zakłóca rytm obcasów, zastyga na ścianach

odrapanych kamienic. Ołeksandr do rana

leży sam, wygaszony, pęcznieją sekundy

(mokry asfalt, znów ciepły od krwi plac Lenina).

Z framugi, w której tkwiłem naprzeciw, przeliczam

kruchość chwil, odpływają jak ciepły narybek.

Lada dzień znikną ślady, symfonia z oddali

naraz cichnie, kołysze przerażonych gapiów.

Wmalują się w krajobraz, w zapomniane, mgliste.

                              Donieck, wschodnia Ukraina, sierpień 2014

Opowieść zimowa (rzeźbienie z powietrza)

Ja jestem moim wspomnieniem

św. Augustyn

Zostawiłam za sobą kostki lodu, cierpkie

uczucie głogu w ustach. Mróz malował pacierz,

ostatni, najsurowszy; choć pod piersią parno.

(Zdążyłam zalać wiśnie na nalewkę). Jeszcze

nie ustały wędrówki najbliższych. Na pewno

przed wiosną się rozstanę z pustym domem, utknę             

tuż pod podłogą strychu, w akompaniamencie

drobne kroki z oddali – ktoś filigranowy

przelewa się przez ramy obrazów na klatce.

Wstrzymuję oddech, tułam się jak siedem wcieleń

po betonowych stopniach, żebym mogła wcześniej

zapaść w sen bez pamięci, szczęśliwie jak dziecko

– z watą cukrową w ustach, z rojem pszczół na plecach.

(Tak, lubię miód i lepkie substancje). Przejrzysta    

zasypiam w sobie nocą, budzę się o świcie,

przed uzdrawianiem ptaków, po sypaniu piasku.

I wszystko to powinno wystarczyć na dłużej.

I wszystko to na zapas, ale niepotrzebne.

________________________________________

publikacja za zgodą Autorki