aż po rękojeść

Karol Samsel

Obłok

                             Aleksandrze Horeckiej

Poślizgnęła się. Złamała kość biodrową.

Myślała o Eroice, o Munku, o Kobieli.

O śmierci tego drugiego. Przedwczesnej,

środkiem świata. Między liczmanami.

Poślizgnęła się. A przed momentem

wypuściła psa. Jak głupio postąpiłaś,

bezmyślna Moll Flanders! Mogłaś

dożyć wieków, odtroczyć zmysł

                                                  po zmyśle,

oddzielając kości burzliwego dnia.

Poślizgnęła się. Wykręciła rękę, jakby

grała z lustrem, grała z billboardem,

żyła w książce, w gazecie, w sowitym

zarobku. Cóż z niej dla kręgu flar?

Rozgrzewana pamięć? Tryskający 

                                                   obłok?

Lekcja rzeźby polskiej

Panie, podniosłem z ziemi wiersz, który

odgryzł mi rękę. Przebacz mi głupotę.

Głupotę, w którą zanurzam się –

– aż po rękojeść

i w której się starzeję. Oto jest

śmierć i zmartwychwstanie tekstu.

W lustrze literatury przegląda się

nie wieczność, nie czas,

ale życie: moja spuchnięta głowa

i brudne strąki włosów. Nie ma

innego znoju, innej katorgi:

Pan brokerów, Pan

rzeźby polskiej jest moim

pasterzem i wyrwidębem,

moją męczyduszą

i wierną zrękowiną –

– Pan o skręconym karku:

sine, Boskie Przerwańsko,

które wmarło w tę chatę

i jest w niej widome.

Franciszek Jerzy Powiertowski

Chansonette

1

Trafiłeś tu zbyt późno, aby go opisać.

Z przestrzelonego serca jego wyobraźni

wysunęła się już gałązka umysłu

2

i jest więcej niż pewne, że oglądasz

silos, silos dawnego ciała – klękającą

powierzchnię skierowaną na przewiert.

3 

Tym razem poezja zwlekała. Wywinęła

te wargi, lecz były suchsze od ciszy.

Wyświeciła te sutki, starsze od

4

nieba nad nami. Członek – sięgnęła po

członka – członek okazał się kruchszy

niż życie, które mógł zmówić.

  

5

Wytłukłem ręce tekstem. Wyrwałem

nim nogi ze stawów. I na co łza sitowiu?

Znalazłem to miejsce po czasie,

6

odkryłem ody, pawany.

Widziałem, jak głupi był kreślarz

i ociężały – kopista. Handryczyły się

7

wersy o kielich, o gadżet miłości.

W wazie dymiącej od cierpień

ufna, kwitnąca zasłona

*

mająca nie dożyć dnia.

  

____________________________________

publikacja za zgodą Autora