Szukać w sobie początku, błędu, który rozwinął treść

Bogumiła Jęcek

Kama

Tutaj rzeka nie mogła zamarznąć;

od zimna osłaniały ją pnie brzóz i sosen.

Płynęła jak mokra kobieta,

ocierając się piersiami o brzegi.

Była najczarniejsza z wron ze swoim:

grzech, grzech. Rozwidlała się jeszcze

przed deltą.

Wtajemniczenie

podmuch

Szeleściło w jej gałęziach niedostępne.
Nigdy nie będzie kobietą.

Wydłużała się pod dotykiem i taką wyprowadzał

ponad gałęzie. Podsuwając mu liście, oplatała

krótkimi nogami. Po wyjściu z łóżka dalej rosła.

Gdy patrzył.

*

Zatrzymała się dopiero nad Renem, skręcał spokojnie.
Głębiej i głębiej szukała oparcia. Dla tej historii

nie znajdzie kamienia. Nad nią obrazy

wiosny we wrześniu.  

W bujanym fotelu    

siostrze Elżbiecie

 

Pisałam dużo listów, teraz kołyszę w fotelu myśli –

wszystkie podarte na strzępy. Chcę ułożyć to w kilka

zdań i zacząć od nowa. Szukać w sobie początku,

błędu, który rozwinął treść. A może sensu, który

mi nadał początek?  Świeci i księżyc, i słońce – miłość

prowadzi. Myślę list, którego nigdy nie napiszę; każda linijka

jest drogą do końca kartki. Słowa spadają z potrząsanego

drzewa, powinnam zbierać natychmiast, tylko jak wstać.

Kochane dzieci, Bóg pisze, dlatego dzień i noc spada

atramentem z pióra. Sekundy są czarne, tak czarne jak wnętrze

kamienia. Bóg siedzi przy ognisku, dorzuca.

Edward Munch „Ciotka Karen w bujanym fotelu”, 1883

__________________________________

publikacja za zgodą Autorki