na bosaka po cudnych manowcach

                                                                                   Arkadiusz Irek

Prośba

Odłóż to słowo

jak nóż

weź to jak piórko –

bardziej się przyda

to prawda –

pierwsze broni i straszy

i wszystko otwiera

ale

nazbyt dosłownie –

nawet serca

nawet ziemię

niebo

można otworzyć

tylko tym drugim

Do wieczności

                                      Pamięci Mojej Pani

Nie spieszyła się już

spokojna

uśmiechnięta

ostatnio tak blisko

byłem niej

gdy szarpała moją odznakę

Wzorowego Ucznia

bo rzucałem kamykami

w Olę

tak leciutko tylko

aby lepiej skakało się 

w gumę

nie pamiętam

o czym rozmawialiśmy –

uwierzę we wszystko

wymyślę

taki ze mnie gagatek –

wiem tylko

że usiadła na murku

przy sklepie

i mówiła

jak do kolegi

na pewno coś o chorobach

bo jakoś tak łatwo

było mi udawać

wzorowego

i poczuć słodki smak

własnego bólu

pamiętam

że chyba pocieszała

i nie musiałem wstydzić się

za matematykę

że uwiodła

i depresję

że potem tak porzuciła

wracaliśmy

wzdłuż płotu

mówiła ładnie Arku

i tego chyba

zawsze chciałem –

aby udawała

że tak jak trzeba

odrobiłem

zadanie domowe

wystarczyło nam 100m

aby odprowadzić się

i już nigdy nie spotkać

w wypracowaniu dla niej

napisałbym

aby odprowadzić się

do wieczności

pochwaliłaby

a ja znowu miałbym odwagę

pewność

że potrafię obuć się

w znaczenia

a kiedy trzeba

biegać na bosaka

po cudnych manowcach

zostawiła mnie

podobnie jak w czwartej klasie

gdy wyszła za mąż

może po to

abym przestał wstydzić się

oszukiwać życie

abym zaczął je uwodzić

wzorowo

aby nie umierać już

z dziwnych powodów

tak bardzo

i nie męczyć się 

tym matematycznym zarozumiałym –

co było do udowodnienia

Łapać wiatr

Wata z chmur

kręci się

na majowym festynie

pachnie bez

i wszystko pięknie

przemienia się w kwiatki

kolejny pierwszy raz

mała dżokejka

dosiada swojego kucyka –

znowu poniósł

i znowu nie spadła

złapała we włosy wiatr

dziwi się chłopak

dziwią się rodzice

że koński pot

jest najsłodszy na świecie –

co by było

gdyby spadła?

czy tak samo

pędziłaby dniem i nocą

by choć przez moment

szczotkować sierść

i czesać życiu grzywę?

dziarski maj

zagląda w nasze okna

ma duży łeb

i ufne oczy

radośnie parska

zaprasza

rusza z kopyta –

dosiądź go

chociaż wzrokiem i -

doganiaj wiatr…!

jeśli nawet

to tylko słowa

i znowu spadłeś

nie możesz się pozbierać –

spójrz na świat

ciułaj już

drobne chwile

na cukrową watę

na kolejnym festynie

może na nim spotkasz

swojego kucyka

____________________________________________________________________

publikacja za zgodą Autora