to nic że drewnieją kolana ogień można rozpalić także w wilgotnych miejscach

Krzysztof Schodowski

hohenstein 1991

I

chłopiec nie ma własnego miejsca. w pokoju

mieszka też siostra i brat. często znika

przy biurku na długie godziny. palcami skanuje kształty

literek jakby miało go to uchronić przed ojcem.

chłopiec boi się go gdy dyskutuje

z matką na pięści.

II

porzuca zabawki. karmi się

historiami z książek. dominuje

obraz. stawia pierwsze kroki i kreski. buduje ciepły

świat poza domem. niektóre wersje odtwarza

we wnętrzu kościoła. ma osiem lat i najbardziej lubi

nawy boczne. w jednej za szkłem stoi święta rodzina. porusza

się na żetony lecz mimo to błyszczy od chłodu.

III

są wieczory które chłopiec spędza w łazience.

to jedyne pomieszczenie pod kluczem gdy matka idzie

na nocną zmianę a ojciec kołuje z butelką

nad resztą stada. można odetchnąć. poczuć się pewniej

zamienić krew w sztych albo w inny rysunek. wystarczy

kartka papieru ołówek – drewniany mieczyk don kichota.

IV

koniec roku szkolnego. na klatce schodowej

słychać głośne rozmowy. do bloku wprowadza się nowa rodzina.

tata oli ciągle się uśmiecha. chłopiec lubi z nim rozmawiać

przez ścianę. czuje skurcz w żołądku. pierwszy raz

zdarzył się w nim mężczyzna.

rodin odwiedza camille claudel

rose nie wie, że tu jestem. tak jak ja obawia się

martwych pomieszczeń. życie obumiera na podobieństwo żył. więdną

w spracowanych dłoniach. nie wiem dlaczego

przyszedłem. staję bezwolny jak manekin

gotów skomleć jak pies.

wiek dojrzały.

głaskałem twoją rzeźbę jakbym chciał oddać hołd

dziecku które je stworzyło a sam okazałem się podobnym. bezsilnym

wobec narastającego napięcia metalu.

ciało posiada niezliczoną ilość profili.

którym jestem teraz?

dłonie. światło. pokój.

masz dłonie ojca. w tym świetle

nie mogłem sobie przypomnieć nic oprócz jednego -

oczyszczał je z grudek gliny. zaglądał w oczy

zupełnie jakby chciał ulepić mnie

od początku.

w czarnych pokojach nie ma miejsca

na powrót. jest tylko teraz: ruch napięte mięśnie prosta mechanika

ciał. po nas pojawią się następni. będą przechodzić

z rąk do rąk na drugą stronę

światła.

depilove

to nic że drewnieją kolana

ogień można rozpalić także w wilgotnych miejscach

przedwcześnie opuszczonych jak gniazda

po pierwszej chłodnej nocy. niewiele widzisz a jednak

wciąż odwracasz wzrok by się upewnić kurczowo chwytasz za rękaw

przyciągasz do siebie tupiesz pragniesz bardziej

niż inni.

rozplatasz warkocze. na znak protestu

zakładasz buty na obcasie. malujesz usta. szybko

odkryjesz: w pewnych warunkach czerwień ma metaliczny smak

nie ukryje skóry napuchniętej od lodu.

___________________________________

publikacja za zgodą Autora