jest metrocieplnie

Anna Luberda Kowal

obok  

najlepiej się udaje spokój

wciągając długo bez ustnika

gęsta strużka

nad filiżanką zimnej czerni

wąski rulonik w palcach

obietnica pieszczoty

księżyc kołysze czarną taflą

spijam mu noc łyk po łyku

spytaj mnie co tu robię

przecież wokół nas taki spokój

przecież od dawna tylko dni

kłótni już brak i potajemnic

wchodzimy dewocyjnie w wiek

jest metrocieplnie

nic poza tym

kochanie, zrobiłam to

jutro kupię tapczan

i chyba mleko się skończyło

jego brat  

"chciałabym żyć w gardle słowika

wybrzmiewać życie w wąskim przesmyku światła

tak najpiękniej najszaleniej

najostatniej..."

                            

 a tego nie ma już od dawna

nie mówię o seksie

z tego co słyszę zdarza nam się

częściej niż innym przykładnie sprzężonym

i nawet temperatura przy tym wyższa

bo dokładamy wszelkich złudzeń

żeby nie sięgać w siebie głębiej

nie wyrywać wyznań

czasem jednak wyświetli się migawka

jak zdjęcie na sali gdzie czerń i biel pożenione

po latach rozcieńczania tworzą jedną barwę

to nie zachwyt w tytule

to jego brat - brak

więc noc rozrzucam jak ramiona na boki

biorę haust

i oleistą temperą

maluję radość w gardle

echo obija się boleśnie

o zaspane boki kamienic

strach otwiera kolejne oko

póki jest nie boję się lustra

"Spróbowałeś kiedyś stłumić pragnienie?

Całe życie trzymać diabła pod kluczem?"

to jakbym między adhanami wchodził do meczetu

powlekam ją całą dotykiem

kładę zmierzch na powieki

posypuję bąbelkami śmiechu

to mój jedyny akt odwagi

na znak uczty podajemy sobie figowe serwetki

znów jej oczy będą ponaglać

zerwij ale zanim - potrzymaj w dłoni pozachwycaj

uwielbia drobne pestki nocy w mijanej bramie

panicznie unika soli na skórze

więc dosładza się pokątnie

ja - śmiertelnie boję się chwili

gdy lustro zacznie mnie lekceważyć

________________________

publikacja za zgodą Autorki