tamtego roku rozpoczął się czas, który biegnie dla wszystkich

Roman Honet

dlatego jest nic

a potem musieliśmy się pożegnać.

pociąg, czerwone lampy w ostatnim wagonie

jak żarnik w oddalających się oczach, 

worki liści oparte o drzewo,

może rzeźby z oddechu i bieżącej wody. może:

więc tak nie było. nie wtedy

tamtego roku rozpoczął się czas,

który biegnie dla wszystkich

prócz ciebie. nic jest – i jest trudniejsze,

pochodzi od zdolniejszych bogów, którzy potrafią

stworzyć nicość i nauczyć ją

chodzić, żeby sama jadła

puszki i gnój leżące na rozżarzonej słomie

na podwórkach, deszcz meteorów

widziany w nocy, dawno, psy uchwycone

w biegu – to, co oswoiliśmy,

co nam się zdawało

lilia

nagle zniknęli mężczyźni z bram,

placów budowy, ta ręka lśniąca

w nocnym autobusie, turyści

prowadzący walizki na kółkach.

zimny wiatr. przez tunel między szarymi blokami

znowu toczy się owinięta łańcuchem głowa,

w niej popiół, wstążki. żyliśmy w czasach,

w których łatwo o nic – mnożyły nad nami

fabryki niczego. a miłość

wsparta o lilię z paraolimpiady,

miłość i jej zwierzęta, wściekłe i uległe – nigdy nie istniały,

dlatego widziało je niewielu,

pozostałych nic nie ukoi

nikt nie zaśnie

przez pleśń i poskręcane korzenie, przez

klepisko w kotłowni, przez zardzewiałe

rury pieca centralnego ogrzewania,

pokryty pyłem i rozpuszczalnikiem,

przez cztery ściany, wycinające

kawałek powietrza

(dom. dom bez kobiety),

zaszyty w szczurze lub pająku

dzisiejszej nocy przeciska się

mesjasz. nikt nie zaśnie

pod ziemią – przysięgam

______________________
publikacja za zgodą Autora