ktoś musi resztę pochować

Grzegorz Ósmy

wołanie o shoah

dwóch mnie jest, trzech a nawet

ośmiu. na każdy dzień tygodnia,

na ruski miesiąc, na czarną godzinę.

na sąd ostatecznie mogę zjawić sam

sobie sterem, konstansem, kotwicą

i kauzyperdą z urzędu. z księdzem,

kurwą i jej majtkiem na bocianim

gnieździe, które w kostki gryzą

bobry. niech wszystko się wali, niech

upada, wstaje i znów niech chuj to

strzeli z car bomby i grubej berty, ja

czekam na wojnę, bo dwóch jest mnie

trzech a nawet ośmiu. po jednym na

każdą stronę konfliktu. was znów

trochę reduknie bellona, a ja choć

jeden zostanę. bo ktoś musi wygrać.

ktoś musi resztę pochować

aż się ślinił

śniło mu że umarłaś a dotrzeć nie mógł

nad mary, bo znów wojna wczasy w siodle

wykupiła po drodze. i żeby jeszcze ciuchy

mieli choć niezłe, ale nie - jedni dres bury

a drudzy piżamy: ponadczasowa klasyka,

jak korespondent vouge'a donosił z obozu.

wojnę wygrywa albo na niej ginie, potem

się ją obchodzi. on zignorował, bo stygłaś

grzbietowi katafalku gęsią skórkę czyniąc.

zdążył. jeszcze nawet piach sypnąć w tryby

bierne czasów już dokonanych. potem nie

wiem, śmiał bardziej czy spełnienia spazm

spastykował uważając w spodnie. nie będąc

pewny tych ludzkich odruchów, patrzyłem

jak na dłoni mu w oczy - wilgotne były i

ciepłe kolorem czerwonym ostrzegawczo

wydrapane aż po epileptyczne orbity

zazdrości. żaden z nas się nie zniżył,

by schylić brwi podnieść, niechby choć

w obojętności pozorze, że to nie kroplą

deszcz upada na zewnątrz

haute fouture

kończą mu koszule w których bywał

szczęśliwy zostały te w kratkę i nawet

krawata by na nim powiesić a pasek

odpada bo spodnie spadają szybciej

niż morale w przyciasnej klatce windy

na szafot w jego szafie już tylko straszy

sztruksowy duch marynarek i mole w

swetrów smole z mozołem bez umiaru

zdejmują z niego miarę skracając

nogawki jego żywota amen aż by

chciało powiedzieć ale bez wiary

wciąż kraje szat nie rozdzierając

bo czasu w bród wciąż więcej niż

dwa szmaty by wszystko w drugich

spodniach zostawić zakasać rękawy

i maszyną do życia w pościg puścić

za ściegiem z burdy wszczynając

wykroje aż po kolejny ciuch podszyty

pytaniem czy kaftan to będzie czy

zdębiała jesionka co krępuje każdy

już ruch

________________________________

publikacja za zgodą Autora