jestem mówię jesteś i nadal mnie nie rozpoznałeś

Joanna Lewandowska

Obłok Oorta

poza nami połączonymi tu i teraz

żadnym tam węzłem przez zwykłą okoliczność

nie ma innych zbiegów ten świat jest pusty

naprawdę nie widzimy nikogo i niczego

a nic jest – nie widzimy

nikogo poza nami uciekinierami

z nicości przybywającymi tu po dwoje po trzech

grupami z nadzieją że ten żarzący się koksownik

to będzie nowa gwiazda – czerwony karzeł

który zacznie się rozgrzewać i nas połączy

w mrozie grzejących łapy

oglądamy się za siebie  nic mgła i śpiew

gwiazdozbioru łabędzia - nasze pióra

są martwe wobec tego nieszczęścia jakie nas dotyka

wszechświat jest skrupulatny liczy nas

jak każdy atom wodoru każdą cząstkę

powietrza z płuc nam rozlicza

jestem mówię jesteś i nadal mnie nie rozpoznałeś

przecież leżeliśmy juz martwi

w pyle drogi mlecznej w światach które

nigdy nie nastąpiły za to przy tym ogarku

namiastce gwiazdy nadal jesteśmy

nieszczęśliwi

  

planeta Mojra

to tylko sny więc dlaczego

jest nam smutno – wiosna

zrzuciła opad radioaktywny i teraz

naprawdę ciężko się wydostać

jak spać jak kochać jak przecierać

oczy szlaki – jasny szlag o losie

co w godzinie przypływu nadmieniasz

że właśnie przyszedł listopad

że kieliszek tequili z niebylejakiej ręki

właśnie padł że ja że ty

szlaki korytarze zdarzeń

dziwne sny i powidoki majaki

rzeczy się powtarzają – wzór dywanu

plecie się ciągnie się jest jedna osnowa

i wątek który wciąż się rwie – urywa i znajduje

na jednej z nieproszonych planet

  

meteoryt

  

powoli zbliża się czas pożegnań kolejna godzina

może okazać się tą ostatnią więc już teraz

się przytulmy do siebie podajmy ciepła łapkę

i oszczędźmy sobie elementu zaskoczenia

czas odrzucić bujanie

 w gwiazdach zwłaszcza kiedy Droga Mleczna

pyli i każda drobinka jak bolesna igła

ze szkła wciska się pod powieki – idzie czas

odwrotów rejterad lub tylko po prostu

najprawdziwszych pożegnań od których kręci się

łza w oku i w głowie że już nas nie będzie

gdybym mogła zachowałabym na zawsze ciebie

w zwiniętej dłoni trzymałabym kurczowo

podczas podróży  jak amulet i oglądając wczesny świt

na Wenus albo słoneczne popołudnie

Merkurego po prostu miała

niosłabym cię naprzeciw wszechświatowi

jak ziarno piękna i pewnie gdzieś po drodze

cię posiała

_________________________________

publikacja za zgodą Autorki