martwica dobiera nam się do języka

Joanna Lewandowska

zdjęcie z miasta Listopad

ziemia –

stygnie a pod skorupą płaszcz jesionka prochowiec – my

pędzimy tłuste małe żywoty

pod deszczem jak pod niebem

niebo –

dach niekoniecznie chroni przed opadem a nawet jeśli

martwica dobiera nam się do języka palce

pozostają sprawne

ciało-

jest ciało jest ciało jest

mieszkam w świecie Wojna

mieszkam w świecie Wojna w świecie

z opadem atomowym przedśmiertnym gradem

deszczem i burzą którą sieje nikt więc nikt

jej nie zbiera – są tu barykady transzeje

okopać się może każdy wystarczy kawałek

ziemi i łopaty i złe oko sąsiada w dziurze

po kluczu po bombie po meteorycie zły dotyk

złe wspomnienia złe czasy ciemne chmury i piach

w świecie Wojna trwa tylko jedna

pora roku – głód nawet nie zabija tylko każe kopać

schrony psy wrogów setki informacji w książkach

zbroić się przeciwko rzutkim słowom

trwać na straży swojego swoich neuronów

chorować na zespół obłędnego mózgu – nie lubić się

nie mylić nie wysadzić w powietrze albo właśnie

wysadzić pamiętać wszystko i nic nie pamiętać

bać się

że przyjdzie chwila ciszy ta jedyna chwila że dotknie

i już na zawsze będzie dotykać że wszystko ucichnie

zniknie że niebo nagle spadnie nam na łeb

w oczekiwaniu na dynię

najpierw zdechła przyjemność później

obwarowaliśmy się ugodami tysiącem ustępstw

klauzulami poufności tajności naszych

podpoduszkowych marzeń później jeszcze

przyszedł deszcz i zlał to wszystko

w jeden kubeł co stał pod łóżkiem na wypadek

gdyby któreś z nas przeciekło

między materace – przesiąkło

poczucie że jest coś nie tak nie teges

że się nam już naprawdę nietegesi tak grzecznie

wychodzimy z szafy siadamy przy stole i wieszamy

palta na wskazanym miejscu i ustawiamy buty

w przedpokoju – tylko koty i dzieci

widzą duchy a my z szarymi palcami od popiołu

oddzieramy groch

________________________

publikacja za zgodą Autorki