To poezja śmierci: ptak, kamień i polip śpią na jednym brzegu.

Karol Samsel

Więdnice

Boże mojego serca, już mnie nie wysłuchasz

tak, jak nie wysłuchałeś młodego Jalu Kurka

masturbującego się w łazience „Berensy”

w dniu pierwszego wieczoru autorskiego.

Nadejdą wielka pauza i małe ciało

Kazimiery Iłłakowiczówny – rozdarte

gamą na dwie więdnice, wbite na pal

suchej energii. Aleksander Gierymski

zabije żonę, a po niej syna, odkroi oko

od harmonii chleba. Boże mojego serca,

to serce oszalało. Pomyliłem je z horlą

i zniosłem z żywej łodzi.

Łodzie

To nie czas, by mówić. Staję się

łzą Hölderlina. Nie powiem więc

tobie: moje stopy, mój kark, moje

jądra; nie zagrożę ci już gawędą

o czerwonym pyle. Nie w ten sam

sposób, nie w tej samej muzyce

mięso jest mięsem, a symbol

jest symbolem.

Prawo miłości?

Odwiązałem dziś łodzie,

żadna nie odpłynęła.

Teresa Tarwid

Raport sanitariusza. Umarła, czytając Dziewczęta

Gojawiczyńskiej. Ach, ciało głupie jak liść kapusty

albo serce w bębnie. Małych konstelacji nie ma,

nie ma wiar ani zapewnień. To poezja śmierci:

ptak, kamień i polip śpią na jednym brzegu.

Trwa zatem wielka cisza – łączymy co dzień

domy, jednoczymy światy hotelu i stepu.

Nowe prawo chleba? Odchody, zapomnienie.

_____________________________

publikacja za zgodą Autora