kulki rtęci

Wojciech Roszkowski

piski

odwilż, zanim odejdą wody, musimy przeciąć

pępowinę – prosiłem – wyssie, wypali od środka, zostanie

z ciebie skórka i wysuszone pestki, mamo. a ja rosnę, pęcznieję

i moknę jak ryżowe pola.

tonąc, chwytałem się brzydkich kobiet

i słów. nie ma takich słów – powtarzała – są tylko myśli,

szramy na korze, poszarpane nerwy kruchych liści

oglądanych pod światło.

widziałem, jak liść przylepia się z czasem

do białego fartucha, na tej krze dryfuje po salach i korytarzach,

daleko, daleko. to nie rurki łączą go z całą resztą,

ale pępowina ze światem we mnie.

wiosną spytała o dzwonki zakładane kotom,

płoszące ptasie ofiary. co waży więcej? resztki piór,

puste kości piskląt –  czy dźwięk krojący koty?

one cierpią przy każdym ruchu.

wiesz, chyba wówczas po raz pierwszy chciałem zdecydować.

pozacierać ślady, obrazy, zanim zapuka ktoś obcy.

wybrać z wanny włosy.

nokia connecting people

strzępki w ciekłym krysztale. tapety: pokój, za szybką ciemny

zaułek, dziewczynka tuli iskrę, osłania od wiatru. klik, wibracje

w plamkach febry, gwiaździsta noc nad rodanem van gogha. cyprys skleja

niebo z ziemią zbyt cienką pajęczyną. w tropikach drżą tekturowe domki –

haiti, może inne miejsce – tarło płyt głównych. talie rozsypane w drobne

piksele. czasowo niedostępny operator, który jest rybakiem, suszy sieci

na palach lub krzyżach i tasuje karty. przyjdą po kilku tygodniach, przysięgam,

przyjdą, sms-y od zmarłych – wyślij pomoc, wciąż żyjemy. kocham cię – jak listy

w butelkach rzucone na łaskę przypływu. dusze w trumienkach z ciekłego

kryształu – żywe motyle, jakby żywe, tlą się wolno, lekko parzą palce.

stygmaty, stygmaty

jeden z brudnych małych aniołów wpełza mi pod stopy,

kradnie palestynę, trochę za wcześnie, a może za późno

na cokolwiek, na łatanie dziur w krzyżu, dłoniach

i zębach. ropne przetoki od kości, plamy – tak ma wyglądać

chusta weroniki? bóg? jedynie larwy much zdolne są odróżnić

dobre od złego, zjeść zgniłe i zostawić zdrowe ciało

i krew – wino – naszą krew. jesteśmy sztafetą na glinianych nogach,

jesteśmy karzełkami, spójrz, to niesprawiedliwe, pidżamy w pasy zaciekają

w wąskie uliczki, obce miejsca, z których czasem wypływamy

z chrapliwym zaśpiewem: alleluja, alleluja, nic nas nie odmieni.

w metrze możemy wreszcie być sami, chociaż jest nam ciągle chłodno,

trzęsą się ręce i przechodzimy ze stacji na stację bezbarwni.

to tyle, nic wielkiego, kochanie. tylko to jest ważne: umiesz słuchać w ciszy

______________________________

publikacja za zgodą Autora