między jednym wdechem a drugim

                                                                                             

Kazimierz Rink

          

ARS  POETICA

Wiersz złoci się jak rozdmuchiwana wiatrem kobiecość,

owija nici nagich wersów wokół nadgarstków powietrza.

Wchodzisz. To może być przedmieście krętych uliczek

albo pokój z beżem rolet niewidocznych w słońcu.

Z profilem każdej z tych bezsennych nocy.

Znajome fluidy, odblaski, dźwięki ściennej cytry

czasem skrzypiec skuszonych symetyrią kostki obojczyka

pamiętającą nie tylko wydarte oktawom sekrety.

Jest późne popołudnie albo wczesny ranek.

Myślisz - nie ma w tym perły muszkatu

ni wstążki wiążącej kwiaty martwych natur.

Lecz co trwa nie znika. Skubacze parapetów.

Bractwo okruchów i skwarków

odbite w lusterkach blaknącej poświaty metafor.

Tęsknisz. A korce liter ciągle nie z tej księgi.

Wiersz przędzie światło rozstań, czyste i kobiece,

jakąś porą tajemną wychodzi z ukrycia.

Drżenia, przysięgi, ekstazy. Brzask jasnoniebieski.

I podróż do zapisania - światłoczułość stopy

odsłaniającej na przekór śnieżny rąbek snu.

Św. FAUSTYNA. DZIENNICZEK

Dotknąć Cię szeptem wierzbowej gałązki

Albo cienistość parkanów nałożyć na habit

Jaki to dotyk? Pewnie jak z traw grząskich

Co rozmodlone pluszczą na równi z łąkami.

W Twoim Dzienniczku confessio świecy. Ptak szybujący

Nad pogodą ikon. Dzień we mgle odchodzący

W stronę niepojednanych w utracie zasmuceń

Po modlitewnej z serca wysupłanej nucie.

Jesteś wodą rozwidlonej drogi, tych co gubiąc trakty

Nie zdążą już do oaz ni źródeł. Anioł ich prowadzi

Do Ciebie, w Dom Błękitnooki, może coś poradzisz?

WPISANI W CZERWIEŃ

                               pamięci Waldemara Milewicza

Zawsze ta sama pogoń za życiem

wybierająca azymut z ciemnej strony straceń

samotność Nicholsona w matni pustynnych Tatarów

i wracający po latach łoskot wieczornych doniesień

bzy potargane monsunem cierpkich niedowierzeń

nie bogowie jeszcze nawet nie żołnierze

raczej chłopcy malowani na wylot

wpisani w czerwień na niebotycznej barykadzie słońca

Po żar zenitu i ciszę dudniącą

w kadrze wygaszonych lontów

Śladu nawet dotyku wiatru na ustach

stłuczonej na szybie jeepa odysei

Opowieść nie do dźwignięcia

między jednym wdechem a wydechem

Jak porzucona kurtka strzęp psalmu

i dziewicza nietykalność kabury

             

_____________________________________________________________
opublikowane za zgodą Autora