wdychając zapach z mijanego coffee shopu

 Paweł Biliński

bezsynność

 

cierpię na bezsynność

to choroba podstępna i nieuleczalna

lubi zaatakować nagle o nieprzewidzianej porze

na przykład w słoneczny poranek kolejnego dnia długiego lata

 

można się nią zarazić nawet przez telefon

zaraz po słowach „siedzi pan? a czy może pan usiąść?”

w miejscu gdzie dotąd miałeś syna

robi ci się dziura

 

 

 

 

 

 

 

miejsce pobytu

 

nikt nie wie gdzie się podział

znajomi dzwonią ale nie odbiera

 

w końcu ktoś poszedł i zapukał

usłyszał że go nie ma

wyprowadził się

 

zostawił tylko ciało

 

 

 

 

 

 

czterdzieści stopni

 

moja bluza

twoje spodnie

moja koszula

twoje slipki

moje skarpety

twój sweter

mój zapach

twój zapach

mój zapach

twój zapach

 

w pralce

jeszcze przez chwilę

 

razem

 

 

 

 

 

 

myśli gonitwa

 

młody chłopak opowiada o swojej pracy

wolontariusza w obozie dla uchodźców w Grecji

pomaganie innym jako sposób na walkę z depresją

 

chłopak uśmiecha się

lampka kamery miga wesoło

 

a jednak nie ma filmu z tego wydarzenia

i chłopak nic już o nim nie opowie

 

obaj mieli w sobie

nieodwracalne uszkodzenia

plik wideo rozsypał się na przypadkowe zera i jedynki

chłopak – na litery, obrazy i skrawki wspomnień

 

 

 

 

 

 

 

myśli gonitwa II

 

myśli gonitwa

gonitwa myśli

a jeśli zasnę

to co się przyśni

 

myśli gonitwa

obrazów natłok

znowu nie zasnę

boli mnie światło

 

gonitwa myśli

myśli gonitwa

leżeć do rana

do rana wytrwać

 

 

 

 

 

 

napisy informacyjne

 

kamizelka ratunkowa nie ocali mnie od życia

ale nie lubię sprawiać kłopotu

więc siedzę w fotelu i mam pas zapięty

na wypadek kolejnych turbulencji

po wylądowaniu pozwalam nogom

ponieść się przez zaułki wieczoru

 

ty też kiedyś byłeś w Amsterdamie

może nawet szedłeś tą samą ulicą

patrząc na ciemną wodę w kanale

i wdychając zapach z mijanego coffee shopu

 

w nocy wreszcie cię odnajduję

ciało masz całe przeźroczyste

a pokój dusi się od mojego krzyku

 

następnego dnia znowu zapinam pas

i patrzę jak za oknem znika miasto

nie wiem jakie podręczne przedmioty

mógłbym włożyć do kieszeni fotela przede mną

 

chyba tylko ten ból

ale nie umiem go z siebie wyjąć

 

 

 

 

 

 

czarny spokój

 

czarny spokój składa się z ciszy

ze ściśniętego gardła

i wspomnień

a także z dzwonka telefonu

który nie dzieli już świata

na przed i po

 

w czarnym spokoju nie ma miejsca

na myślenie co to będzie

i jak się to wszystko skończy

 

nie ma też miejsca na nadzieję

 

czarny spokój to taki

o który modlisz się

żeby wreszcie nastąpił

i żeby nigdy nie nastąpił

 

 

 

 

 

_________________________________________________

publikacja za zgodą Autora