burany wypełnione żywym wiatrem

 

Marcin Małecki

 

Prywatna historia multimediów

Pamiętam jak pierwszą

ojciec wsadził w iglaki

długo patrzyłem na bijący czerwienią napis „Scaner”

i nic

kurz w kanałach przekleństwa starego mieliśmy

oglądać Szakiego

(matka skrobała przez ramię)

drugą ojciec wsadzał w nocy ale wtedy

przyszli ci z BORu (nazwa równie twarda)

znalazła go matka słoneczniki

zbierały rosę

marzyliśmy o trzeciej mieliśmy gotowe

drabiny euforii wyobrażone mlaśnięcia nowy szus

gumiaków lecz wtedy

poznaliśmy już wszystkie

zagrywki O’Niela

 

 

 

 

 

Przerażona M. połyka oud

Pamiętam przecinki na ciele

wtrącające -do siebie- odprysk świtu

woda miała barwę baraniego łoju*

gdy odłożyć

te dwa funty papieru

w których MacCarthy myli telegram wysyłając pani Paley słowa

„Desmond ginie” *

przychodzą do głowy szalandy

nie nie tak ostre

i drżące jak te z sunącego języka Ouse

nacierają na wodę miękko

jak ciało

wyobrażanego przez ciebie gwałciciela

…

daję ci dwa

funty papieru mówię

zobacz

w wewnętrznym języku rzeki ginie pies

ona wchodzi

w tańczące myślniki nurtu     

obie was

budzi

hemavathi nadchodzącego metalu

Pamiętam je

wtrącające w okolicach piersi

ciche

-drobnienie-metafor-drobnienie-metafor-

- słyszysz?

na metal upada

dwie uncje świtu?

*E. Bishop – Koniec marca

*Por. Wirginia Wolf - Dziennik
  

12. 02 Listwianka – Koty. Jadis.

Przypomina mi się Imre Nagy patrzący prze okno

burany wypełnione żywym wiatrem idą w jego głowie

śnieg mówi do niego

wystawia przecinki luf

jęczą kropki myślniki

pauzy zawodzą białym szumem

Imre Nagy siedzi

w oddali terkot

nowego języka

przychodzi mi do głowy ten obraz

kiedy język strzela słowem druzz-ja

rybacy spluwają między walonki wystawiają przecinki zębów

słychać jęki idących w górę torosów ich przeciągłe „ę” i „tia”

ich zmyślone kropki

język sam powtarza i budzisz się z karabinem w ustach

Imre Nagy

pojawia się w takie dni daleko na lodzie

idzie
ze związanymi rękami

   

Gurkenleben

Ten słoik z napisem Guber und Braun

chowała moja prababka

była tam wtedy tuszonka z bitej świni

śniegi szły gęsto gubiły świst cyrylicy

otwierałem go pięćdziesiąt martwych zim dalej

wyjmując tonące w syropie wiśnie

matka znosiła go w dół pedantycznie

(mijana w kuchni tonicznie stroiła nóż)

pamiętam jak stał w słońcu -rdza drążyła emalię-

w mętnym szkle od którego łupało w klatce

dwa małe wyszczerbienia

jedno kiedy robili cesarkę ojciec kupował sedes niósł matce

drugie gdy ciotka kończyła

myśl

Ten słoik wiszący

na krawędzi w który wsadzasz swój chudy anemiczny palec

(światło osocza ścieka ci w kierunku pachwin)

jego stała zmysłowa erekcja

jego wszeteczne „traubengurke” kojarzące mi się z „ja, ja!” bawarskich kobiet

rozdęty ludzką pamięcią mam

szaleńczą ochotę

pchnąć delikatnie palcem wskazującym prawej ręki

i dojrzeć

błyskającą w mętnym oku

dziką

świadomość

Wokabularz z tańcem w tle

W środę bili świniaka

Inga Gill wjechała na drogę Popielawy – Cisów

stanęła w poprzek bijącej w oczy politury

widział ją Dujas od tego czasu zaczął pić

miała włosy Maryli mówili patrzyła na wierzby

w jej głowie biły w niebo kosmyki traw zgięte w pół skorupy drzew

w ogóle słowo „bić” było jej miłe

Dujas widział kiedyś ten film

uczył się grać w szachy gdyby jeszcze raz

nie stał by w pół drogi

„wiersz-który-miał-być-sonetem-nie-chce-być-sonetem

dziewczynka-mówi-Polnik-Kol-ny”*

Dujas zbiera słowa

„to jest wojna o każdy pierdolony dzień”

przestaje pić

*Mariusz Grzebalski – Wiersz

 

 

____________________________________

publikacja za zgodą Autora