z zamkniętymi oczami będzie mniej bolało

Tomasz Kowalczyk

*** (Zakłady psychiatryczne)

Zakłady psychiatryczne mają dużą wprawę w leczeniu

Einsteinów, Newtonów, Möbiusów i innych odkrywców

metali lżejszych od powietrza z układania przesłań do

potomności, które daremnie próbowano przełożyć na

języki ogólnoludzkie. Pacjenci lubią siedzieć po ciemku;

opowieści o świetlnym tunelu nikt nie traktuje poważnie,

za to wszyscy wiedzą, że coś musi być we wzroku

utkwionym w jeden punkt. Nikt nie przełamał trajektorii

takich spojrzeń. Salowi wolą robić uniki, zanim nobliści

i Napoleonowie zaczną wyrywać podwładnym włosy oraz

wsadzać palce w oczy. Kiedy depozytariusze światowych

tajemnic otaczają się milczeniem, opiekunowie dostają

szału. Tej formy porozumiewania nie udało się rozszyfrować

do dziś. Z zemsty niszczą dokumentacje wynalazków, jakie

wręczają im tutejsi geniusze.

*** (Pora otrząsnąć się)

Pora otrząsnąć się ze zlepków obsesji i natręctw, które

tylko wytrawny behawiorysta odnajdzie w podręcznikach.

Rozstanie zmusi do przyjęcia nowych bodźców. Zanim

powstanie reakcja, odruchowo sięgam po zwój ze zmysłem

praktycznym, ale zamiast bogactwa skojarzeń neurony

przesiewają pustkę. Wynajęci styliści stworzą prezentację

na miarę ambicji: zostanę lekko przypudrowanym ciachem.

Wystarczy przestrzeganie instrukcji, dalej pójdzie jak

z płatka: oferta otrzyma numer ewidencyjny, a ja cierpliwie

zasiądę w witrynie. Nie przewiduję, niestety, tłoku na dniach

otwartych; kiepskie notowania w dotychczasowych sondażach

nie wróżą dobrze, mimo wszystko trzeba wypaść jak najlepiej.

Wiara, że przypadki chodzą także po nieudacznikach, popycha

do codziennego wpisywania hasła. Teoria poznania napisana

dla wystawców nie jest na tyle przewidywalna, żeby nie zabrnąć

w ślepą uliczkę, ale nikt nie ma pretensji do administratora

za kolizję po jeździe bez trzymanki.

*** (Na zdjęciu sprzed roku)

Na zdjęciu sprzed roku pojawia się postać, której już

nie pamiętam, chociaż hipnoza wydusiłaby pewnie       

to i owo. Niestety, ciało migdałowate nie posiada

opcji zapominania na życzenie. Intruz przenika przez

firewalla w najmniej oczekiwanym momencie. Zachodzę

w głowę, skąd zna hasła dostępu: przecież je zmieniam

po każdej porażce. Najbardziej przeraża maska otoczona

przerzedzonymi pasmami tłustych włosów malowanych

na rudo. Ze śmierdzącym oddechem można zawrzeć

kompromis, byle odeprzeć spojrzenie pełne zmurszałego

cienia. Muszę stanąć naprzeciw niego twarzą w twarz

jak bokser przed walką. Nie zachowam zbyt długo

zimnej krwi. Udam chorobę psychiczną, może wzbudzę

litość. Wstrzymuję oddech. Przez głowę przelatuje myśl,

że z zamkniętymi oczami będzie mniej bolało. Koszmar

zaciska pięść, ale nie po to, żeby zrobić ze mną żółwika.

________________________________________

publikacja za zgodą Autora