jesteśmy dobrzy w odtwarzaniu postaci fikcyjnych

 Anna Grabowska-Goldschmid

negatywnie

nie wierzymy w boga, ale jesteśmy dobrzy

w odtwarzaniu postaci fikcyjnych. na zdjęciach

wszystko. czarno białe-charaktery, pismo

śnięte między nami. pokój naszym duchom

potrzebny, najlepiej na godziny. opłata

z góry za odpłynięcie krwi. i jest wylewnie,

chociaż szczytowanie nie jest żadnym szczytem,

kiedy świadomie mamy ciągle puste ręce.

spójrz pod światło, w negatywie wycięłam ci numer;

mam zwiędnięte warkocze, białe usta z chłodu.

kamienny wyraz twarzy studiowałam długo,

do perfekcji. staliśmy się martwą naturą.

z książeczki życia marty es

marta ma zadbane mieszkanie, dzieci, cerę. od niedawna

raka. jeszcze nie wie, jeszcze wiesza pranie, na byłym mężu

- psy. coś wyczuwają zwierzęta; kiedy się szwendają

pod nogami marty, liżą po łydkach, spuszczają łby.

w dugiej strofie marta zamyka się w sypialni,

w sobie. szuka wytłumaczenia, błędów. nie wierzy

w zmartwychwstanie, żywot wieczny. cuda i dziwy

zdarzają się innym. spektakularne powroty do zdrowia,

nawrócenia. można czekać nadaremnie, lepiej działać

inwazyjnie. pozbyć się komórek rakowych. myśleć

trzeźwo. ocenić sytuację, zaplanować zabieg, zapewnić

przyszłość, jeśli nie sobie, to dzieciom, psom.

po roku marta wygląda przez okno, żegna się z dziećmi

świadomie z daleka, żeby nie czuły zapachu rozkładu

życia. mało zostaje, kiedy się traci mieszkanie,

dzieci, psy i włosy. marta ma raka, metalowe łóżko,

naczynie w kształcie nerki i przypiętą do łóżka kartę choroby,

na której w piątej strofie - znudzona cudzym umieraniem

pielęgniarka, napisze od niechcenia: marta nie miała raka,

bo to rak miał martę od początku. było wiadomo.

stygmaty

budzę się, a tu kurwa ciemne średniowiecze

wpycha święty zarodek przez otwarte usta

ze zdziwienia omdlewam, aż tu czuję - józef

z nazaretu. już nie ma ucieczki na wolność.

zamykają mnie w pierdlu. klawisze - trzech króli

grożą mirrą, kadzidłem, zamieniają w złoto

każdą owulację. urodzisz to dzieciątko,

i nadasz mu imię. najświętsza inkwizycjo,

przypomnij mi chociaż berrugete'a lub brescii,

niech przywiążą do pala, bo krzyży nie znoszę.

ech, zbyt wątłe ramiona. zasypiam na bellville,

edith piaf do snu nuci ustami kochanka

a quoi ça sert l'amour, i co mam odpowiedzieć,

kiedy we mnie owoc żywota twojego? nie,

nikt sobie z tym przypadkiem nigdy nie poradzi.

ekskomunika straszy, okno wciąż otwarte.

____________________________

publikacja za zgodą Autorki