Przymus latania pojawił się, kiedy przestałaś dla mnie rysować

Małgorzata Południak

Z nieobecności

Mogłabym się wyrwać i schować kawałek po kawałku, 

który przekreśli nasze terytorium. Solidnie okopana 

zaimkami dzierżawczymi przetrwać, chociaż drzewa

rozkołysały się na moją trwogę.

Zaczęłam rozumieć śpiew dybuków, kolejny rozpad

jedności, ontologiczną reprezentację nieobecnych.

Długością spódnic zasłaniam sobie przed nimi kolana,

uszy. 

Zawzięcie ćwiczymy ciało, reguły, rezygnujemy z kawy,  

przyjaznych gestów osadzonych w barowym tłumie malowanych

ptaków. Tresujemy się potencją, zmagamy z językiem, 

z drukowanymi literami kwitnącymi na ścianach muzeów.

Czy to możliwe, abyś nagle zróżowiał, zawieszając się powtarzał

zadania wyświetlone na monitorze, mówiąc, że improwizujesz?

Kolekcjonujesz bardziej ostre czy niecierpliwe stany,

przez które przechodzimy we śnie. Aż zapadasz w pustkę,

jękliwe fale, dźwięk skrzypiec z pierwszej części czterech 

pór roku. Poranek i znowu żadnej tajemnicy w zasięgu.

 Dorocie

Od początku

Skupiam się na temacie rozmowy, ale niewiele wiem o domach wariatów.

Ale jak mam dowiedzieć się, o co chodzi, pytam. Spokojnie, nie pękajmy

ze śmiechu. Na trawniku stoją posągi. Przez tysiąc lat na coś czekają

bez słowa i oddechu. Sytuacja prowokuje, jakbyśmy w półśnie dryfowali

pomiędzy cierpliwością a echem migotania przedsionków.

Nagle wyrywam ci z ręki łyżeczkę, inne przedmioty zostawiam na później

dlatego, że zajmują bardziej, niż widok za oknem. Jesteś przekonana,

że nad oceanem drzewa rosną prędzej, a mężczyźni kochają

mocniej. Kiedy wypłaczesz się, ominie cię atak furii. Nie widzę odpowiednio wysokich

drabin ani psa, który od wczoraj nie wrócił z piłką. Szukam okularów, chryzantem, smaku

calvadosu. Przymus latania pojawił się, kiedy przestałaś dla mnie rysować.

Wtedy pomyślałam, że to absolutnie normalne. Muszę i mogę. Właściwie w jakim celu

wszystko masz udowadniać, cicho zamykać drzwi, drugą ręką wyjmować list z koperty.

Nie ma innego wyjścia.

Marzy ci się dom. Facet, który na chwilę obok ciebie przystanął, nagle zawiesił

się i po tylu latach dziękujesz Bogu, że nie zwariowałaś. Pamiętam, przez niego

upuściłam widelec. Opowiedz od początku. Rozglądasz się, zrozum tylko trochę jesteśmy

święte, ale bardziej zdziwione. Czekam, aż skończysz kolorować serwetkę, którą poskładasz

zgodnie ze sztuka origami. Od wieków Japonki składają kimono i kołdrę według określonej

kolejności. Nagrałam każde twoje słowo, chciałaś mi przekazać coś jeszcze, wiem, że ćwiczyłaś

onieśmielenie z tysiąc razy.

 Baśce

Potrząsanie

Miałam pomysł, kiedy robiliśmy to po omacku. Blisko ziemi,

która wypełniła kieszeń. Opowiem o tym i o tamtym odgłosami

lasu, galopu zwierząt, ale nie teraz. Prostuję się, wycieram, ocieram 

jak wtedy. Podwajam ciekawość, żeby się znowu zgubić. Z trudem lądujemy

w jeziorze, znikamy aż dziennik przerywa ciszę.

Dlatego podajesz podłużne przedmioty, jesteś pewien, że zbudowaliśmy dom,

mieszka w nim człowiek z wędką, kowboj, kilku Azteków i nie zapędzisz mnie

pod kołdrę. Zgaduję czego szukasz, przewracasz mebel, naprawdę cieszę się,

marzenia przywierają do podłogi, skóra zmienia kolor, ktoś nas obserwuje.

Zapisujemy kartki, ukrywam je w notesie, w książkach,

w zasięgu szafek.

Pragnę cię zatrzymać. Mam tysiąc pomysłów, odruchów, przekręcam klucz dwa razy,

wymyślam gwiazdy i chwilę, kiedy się ode mnie odwrócisz, zawiesisz jemiołę

nad drzwiami, coś w rodzaju trwałości i mocy. Nadal podobają ci się moje oczy,

mały dołek z prawej strony, zmiany. Namacalny haj, więc ze śmiechu,

jak w sambie de roda, dygoczę biodrami. Mam  dość opowiadania, nudy,

leżenia na dnie.

________________________________________________

publikacja za zgodą Autorki