Każdy ma taką twarz, na jaką zasłużył.

Konrad Wojtyła

[XIX]

Tak. On milczy, przelatuje oko

przez palce. Tak. Wymyka się z ust

do ust przez złych ludzi

przepowiedziany koniec.

Już odszedł, by zawołać. Odszedł,

by zawrócić – woła. Czesław

tak milczy. Tak. Przelatuje oko

przez palce pamięci. Tak

mdli, modli, uwiera.

W gardle babki grudka różańca.

Ojciec krzyż z pleców matki ściąga.

Potem mierzy gwóźdź

do przedramienia.

[XX]

Kiedy dziadek Czesław odjeżdżał

na amen, trzy zimy w kulę śniegu wzięte,

to mało.

Pejzaż nie tłumaczył tego oddalenia.

Wiatr ujadał i szczekał pies sąsiadki

z ostatniego piętra.

Myśliwy w najlepsze robił pod siebie

obrachunki za prąd i wstyd, bo to już

czas na sentymenty i hymny o perłach.

Ojciec objaśnia babce śmierć.

Czarne podniebie – mówi. Podróże

w czasie i przestrzeni.

Końskie kopyta, co grzęzną w puchu,

nim leśne zwierzęta pochwycą trop

syna.

[XXI]

Ona skreśla rybę.

Na piasku sól, warkoczyk fal.

Stary poeta i krzyż

na plecach matki

wyryty przez dziadka.

Co już odszedł, by zawołać.

Odszedł, by zawrócić – woła.

Już czas na spokój

z głową schowaną w kaptur ziemi.

Tak. Paznokieć babki wyznacza

granicę różańca. Pustka to dobre

położenie dla świętego obrazka.

Tylko śmierć jeszcze w dłoniach

siedzi i siedzi. Jak nie z tego świata.

[XXII]

Każdy ma taką twarz, na jaką zasłużył.

Z prochu w proch – podpowiadasz –

jesteś i się nie obrócisz.

Twarz babki nie rozprasza światła.

Ma wciąż własną ciemność

i czułe miejsca, gdzie brew

zachodzi czasem na drugą

stronę skóry.

Gdzie zmarszczka znajduje echo

we wszystkich pozostałych.

Ta twarz, gdzie język

jak niepocieszona wdowa,

co niebo ssie i obraca

jeszcze żywą kroplą,

w martwe usta spływa.

________________________

publikacja za zgodą Autora