Wszystko już obce, choć dobrze znajome

Grzegorz Wołoszyn

Wędki

Księżyc pruje srebrne chusty

o drzazgi spławików. Rzeka

nurtuje pytaniami, skrywa

drugie dno. Czas ulatnia się

w chałupach, puszcza nosami

bąble snu. Rzucamy z braćmi

przynęty między falujące

gwiazdy, wodzimy wodę

na pokuszenie. Echo niesie plusk.

Świerszcze szeleszczą ciszą.

Wrzask bażanta płoszy ciemność,

która trzepoce skrzydłem brzegu.

Nieważkość ważek na szalach

ociemniałych oczeretów,

podprogowa mantra komarów,

lepki syrop rosy, rechot śmieszek.

Żyłka ze świstem kroi tkankę

wody i wyjmuje klenia

błyszczącego jak wycięty organ.

Nasza duma wojowników

wykrwawi się jutro

na widok dziadkowego noża.

Przerwany spacer

Żabie perspektywy, wąskie, spodnie.

Wszystko już obce, choć dobrze znajome:

ulice, liceum, cele aresztu. Park.

Rysy w pamięci kreślą twarze –

kubistyczny witraż okuty mrokiem.

Ułamki beweli kłują powieki

i nie sposób przymknąć, dopiąć swe

ego z błysków, sileń, puklin. Prze czas,

choć się nie przelewa: otacza, zacieśnia

kręgi jak wyrzucony z wody kamień,

który uderza i zapada w punkt.

Z tego punktu widzę te same kręgi

biegnące w przeciwną stronę.

Appendix

Blizna się szczerzy jak uśmiech losu.

Ironiczny grymas darowanego,

któremu lepiej nie zaglądać,

bo da w zęby.

Siedzący we mnie nieletni

wyciął numer i musiałem się zaszyć

w najciemniejszym z kątów.

Stąd światło

smuży cieniem,

ręce drętwieją

od nadmiaru nocy.

Blizna się szerzy, snuje jak strzępki

grzybni, oplata kokonem.

I ma mnie.

I ma go.

___________________________
za zgodą i na życzenie Autora - wybór Reny