Chociaż raz zawrócić rzekę - uciszyć ptaki w zaroślach

Wojciech Roszkowski

Czarny ptak, biały ptak

         śnieg który wówczas

                  widzieliśmy - czyżby spadł

 także tej zimy?

                                                                                                  Bashō   

       

Na Champs Elysées częstujesz pomarańczą.

Pędzimy na karuzeli, coraz szybciej, gdy zieleń i błękit

sukienki skrapla się jak akwamaryna nad klifami

Bretanii, stuka deszczem o chodnik. To sen, tylko sen

w środku dnia. Nie trzeba nic, wystarczy iść dzielnicą

przybrzeżną w zapach starych kutrów.

To sen, niech się śni: mam ciebie jedynie przez chwilę, a ty

mnie przez wszystkie znaki zodiaku, rok po roku, kiedy

zechcesz. Tak cicho, jakby cię wcale nie było, wtapiasz się

w odcienie szarości, półmrok między hałdami węgla

i mlecznego puchu. Szepczesz: Widzisz te dwie rybitwy?

Gdy związać je ze sobą, nigdzie nie polecą.

Pianissimo

Taki mi się przyśniłeś: zwęglona twarz mojego macho

na tle żrącej bieli. Wargi spękane jak ziemia Atacamy.

Pamiętam, kilka lat wcześniej, znaki kreślone na piasku,

pierwsze wspólne ślady, potem dom. Nasz dom, pergole

w ogrodzie i pinie. A córkę nazwałeś małą Różą;

w tym właśnie miała być miłość: kiedy ocean kołysze

żaglowce, grasz dla niej Mahlera w jasne przedpołudnie.

Zapach kawy z tarasu, widok na molo. Smukłe cienie –

palce, twoje ruchliwe palce w cynamonie, język,

drobne piersi małej. I mrówki, mnóstwo mrówek,

noszą ziarenka piasku, zapychają mi usta. Cicho, jeszcze

ciszej. Ho! ho! kurwi syneczku, szkoda, że nie widziałeś,

jak o brzasku wschodziło piekło. Bordowe flary, niczym

miesięczna krew, senne pochodnie smutku odbite od ścian,

teraz tu kwitną pąki kwiatów, gdy puchnie farba

od wilgoci. Ty też puchniesz, poza krawędzią świata.

Ślepcy Bruegla               

     Ślepcy prowadzą ślepców. Lecz jeśli

                   ślepy prowadzi ślepego, obydwaj w dół wpadną.

                                                                                                           Mt, 15, 14

Jeśli go tylko dotknę, jeszcze się ocalę? Jakby patrzył

poza ramy, śliczny żebrak bez oczu, ociemniały z powołania.

To uczucie znam od zawsze. Chociaż raz zawrócić rzekę,

którą spływają sine zwierzęta, uciszyć ptaki w zaroślach

i zapomnieć, że mnie nie ma, nie ma w tylu miejscach –

na wszystkich balkonach, gdzie przechylam się przez barierkę,

dla słodkiej chwili, zbyt ulotnej, w tę nieznośną lepkość,

tętno płytek rozgrzanych jak ołtarze katedr. Platon się mylił,

nic nie widzimy, można powiesić na strunie własny cień

dla ściennej pantomimy, ale śmierć czasem bywa za krótka,

mimo modlitwy, żeby jej nie wypuścić i czuć w setkach

detali, w feerii orgazmów. Zostaje posmak. Podkradałam się,

kiedy u dziadka umierały konie. Tańczyły we mnie, uliczkami

nieznanych miasteczek biegłam malować zorze, piękne

tego roku na południu, mokre winogrona po deszczu. Byłam

nieoświetloną połówką jabłka, myślą: niech noc się nie kończy.

______________________________

publikacja za zgodą Autora