odpływa i w zasadzie już jej nie ma

Juliusz Rafeld

CZARNY PIES

podąża za mną

ale nie spoglądam wstecz nigdy

nie wiadomo

który z nas pierwszy odwróci wzrok

łudzę się

że to tylko noc

w moim śnie

MOJA PARANOJA

tak

bez wątpienia wierność

łagodny przypływ i koronkowa pajęczyna

czyni z niej pannę młodą

rzucającą wokół blask zapomnienia

oświetla tylko granice

na cóż obietnice

skoro znowu jest nawet gdy znika w ciemności

rzucając miriady nut przed moje oczy

bez żalu za snem

odpływa i w zasadzie już jej nie ma gdy obejmuje

oczyszczone sumienie bezwstydnymi ramionami

obnażonymi tylko dla mnie

śpiew w zaułkach bogobojnych naśladowców

przywołuje długo skrywane

marzenia nigdy nie są nirwaną

PLAMY NA SŁOŃCU

ktoś rozlewa je codziennie

mrużę oczy ale tak naprawdę

powinienem zamknąć

może wtedy czarny cień

nie przebiegłby pomiędzy nogami

zastygam w pół kroku niepewny

komu zaufać

instynkt                                                        

nie jest zdradliwy                                         

brak mu tylko rozumu                                   

aby dostrzec właściwe kolory                      

we włosach i na sukni                                  

przeplatają się jak w kalejdoskopie              

zmienia się forma                                         

bez treści pozostaje usnąć na dachu           

razem z kotem                                              

rozum

jest w porządku 

ale bez instynktu

błądzę znanymi ścieżkami

kieruję się w jedną stronę

choć świat akurat w drugą

tracę dystans od początku

trzeba zerwać nić i tak

nie uwięzi kota

budzimy się przytuleni

mruczę a on drapie mnie za uchem

instynktownie przeciągam się

nie rozumiem dlaczego wiatr

przegania nas o zmroku

razem

spadamy na cztery łapy

_________________________________

publikacja za zgodą Autora.