Krakowski sen o Jacku Sojanie

        Zacni bywalcy poetyckich biesiad, zaiste szaleństwem wydać się wam może, że relację niniejszą zlecono człowiekowi, który bardziej przypominał śpiącego w Tatrach rycerza, niźli obytego w kulturze wysokiej bywalca salonów krakowskich, lecz z drugiej strony patrząc, wybór Renaty Radnej-Mszycy mógł być słuszny, bo któż lepiej uchwyci ducha wydarzenia, w trakcie którego udało się wytworzyć prawdziwie barokową i pełną oniryzmu atmosferę, niż człowiek, któremu cały pobyt w podwawelskim grodzie wydaje się być nieprzerwanym snem?

     Gościliśmy w ciepłym i przyjaznym miejscu, które wrota swoje rozwiera pod szyldem „Cudowne lata”. W sali obok gromada krakowskich mieszczek uczyła się pod okiem wytrenowanej instruktorki jak oszczędzać czas i pieniądze w trudnym dla gospodyń okresie przedświątecznym a my z kolei poznawaliśmy jak czasu nie oszczędzać, tylko jego nieprzebrane połacie, bo nawet i całe sześćdziesiąt lat ująć w karby mądrości
i hedonistycznego zapału do przeżywania i przekuwać w poezję najwyższej próby. Uczył nas tego jubilat w śmiesznym góralskim kapelusiku, góral nizinny, Jacek Sojan.

          Wcześniej jednak gospodarz wieczoru, Bogdan Zdanowicz, przedstawił poetkę 

z Poznania. Choć przedstawił to może zbyt wiele powiedziane, bo  wszyscy chyba znamy Łucję Dudzińską. Z drugiej strony dowiedzieliśmy się i nowych rzeczy o naszej pełnej energii Poetce Po Godzinach i lokomotywie Grupy Literycznej „Na Krechę”. Dla mnie, choć nie tylko dla mnie, tajemnicą było, że wiersze Łucji były tłumaczone na grecki i angielski. Obce języki nie zabrzmiały wprawdzie na sali, ale dane nam było usłyszeć wiersze autorki jak też ich trafne oraz przesadzone egzegezy autorstwa  Jacka i Bogdana. Piszący te słowa zderzył popędliwie swą zawadiacką mądrość z cną mądrością Sojana i tylko wyważona mądrość Bezeta sprawiła, że ta nagła konfrontacja tylko i wyłącznie scementowała przyjaźń na poetyckiej platformie Mikołów – Kraków. A potem Jacek przywdział swój kapelutek i wszystko potoczyło się jak we śnie. Przyleciał niby znikąd Biały Kruk - jubileuszowa księga, którą pod redakcyjnym okiem Bogdana Zdanowicza, w tajemnicy przed jubilatem, ozłociło dedykacjami i utworami kilkunastu autorów z całej Polski – była tych wierszy prezentacja. Śniło mi się, że piękna artystka  Bożena Boba Dyga  przy akompaniamencie akordeonu Macieja Zimka śpiewała pieśń dla Jacka. 

      We śnie znalazło się i miejsce dla trzech, już może niekoniecznie pięknych, przyjaciół Sojana – Chór Wujów Rewelersów przy użyciu gitary zaintonował cover piosenki „Dajana” (ten element snu, można i dziś ujrzeć na jawie gdzieś w otchłaniach youtuba). Śniło mi się, że sam Jacek, prawdziwy olbrzym, choć jakoby niższy ode mnie, prowadził mnie do hostelu i kto wie jakie zawierano tam pakty, skoro hostel nazywał się Faust? Ludzie ponoć tańczyli, gubili się 

i odnajdywali na krakowskich uliczkach. Sen, sen, sen krakowski…

                                                                                                     Waldemar Kazubek

 

____________________________________
fotorelacja : Arek Łuszczyk