po prostu sobie chodzę i nagle nie mogę już nic

Krzysztof Bąk

pierwsze kroki

miesiące jak pogubiona sztafeta, kalekie odwiedziny.

zawahania na rozświetlonych przecznicach, skarpach,

skwerach. na którą stronę wygodniej będzie tu upaść?

na lewą. i na prawą. a teraz w siebie. w każdym razie

nie możesz nie mieć racji. od początku studiowania

niecodziennego schematu widać, że znasz się na tym

lepiej, niż na całowaniu w bramie, gdy nawet nie mogę

cię objąć, gdy trzymam się ściany i pod palcami wyłapuję

napis: odejdź póki możesz. trzeba znaleźć współrzędne

tego marszu. trzeba znaleźć oddech w zadymionej strefie

tymczasowego pobytu, wyrównać tempo serca,

okiełznać dodatkowy skurcz. za jego pomocą niczego

nie przekażę. niczego nie wyczytasz z tego rytmu.

po prostu sobie chodzę i nagle nie mogę już nic.

po prostu sobie płynę i nagle to ja jestem na powierzchni,

a cała reszta skulona bezpiecznie w innym miejscu

ma się całkiem nieźle.

dzikie liście

prosty sen w podobnej okolicy, cichy rewir

obrany ze światła. decyzja snu by wstać i ponieść

delikatny ciężar, razor of the lonesome year,

a w innej chwili –  kompletny brak tych uczuć.

spodziewałem się zapachu obcych odwiedzin,

cierpkich nut przetrzymywanych w płucach.

myślałem o czyichś dniach. gdy nie będzie

już czasu na szybki marsz w pewną stronę,

obgryziony paznokieć nie znajdzie się w kieszeni.

a na razie te dłonie mogą ją tylko trzymać,

gdy w metrze traci równowagę, gdy upada

i to jej nie pozwala podnieść się, by wyjść.

środki

sierpień wymyślony przez ciebie i sierpień otrzymany teraz.
jeden miesiąc spędzony w miękkich mapach i drugi wytarty
jak siedzenia ze sztucznej skóry. wszyscy śpią i nie będę
ich dzisiaj budził.

nie mam jeszcze trzydziestu lat a noszę w sobie tę niechęć.
obgryzam paznokcie widząc takie rzeczy, już wolę zatrzasnąć
się w przedziale z obcymi ludźmi. wszyscy śpią i nie będę
ich dzisiaj budził.

a to co lśni na horyzoncie wygląda jak ty, gdy odpoczywasz.
jest dalekie i niedostępne, korytarz zamknięty na amen,
który nie wiadomo kogo prowadzi. wszyscy śpią i nie będę
ich dzisiaj budził.

nauczono mnie kiedyś piosenki, którą zapewne dziś poznasz.
w pewnym pokoju mieszkał chłopiec, a w pokoju obok
mieszkali ci, których nienawidził. wszyscy śpią i są już
nie do obudzenia.

_______________________

publikacja za zgodą Autora