Nie szata

                  
                                                                     Anna Blaschke

Pan, proszę pana, odwrócony

i tylko plecy pana widzę.

Pod kapelusza rondem czarnym

twarz pan ukrywa. Idę bliżej.

Enigmatycznej pana sile

oprzeć się dziwnie nie potrafię.

Pan stoi sztywno, nieruchomo,

a ja, jak głupia gęś, się gapię.

Te plecy... takie standardowe.

No, może szersze, a płaszcz długi.

Czyli - nic w tym nadzwyczajnego,

a jednak myśl się w sobie gubi.

Dlaczego pan nie spojrzy w oczy?

Dlaczego pan nie powie słowa?

Przecież, być może, właśnie teraz

ciekawa byłaby rozmowa.

Już wiem! Znam pana! Z jednej strony

z kieszeni płaszcza pióro sterczy.

Pan jest poetą nawiedzonym.

Pan myśli, że pan pisze WIERSZE.

Czytałam. Nic z nich nie rozumiem.

Może podobny panu zgadnie.

Odchodzę. Nie ma o czym gadać.

Pan nickiem jest.

Lub nikim

dla mnie.

___________________________________

publikacja za zgodą Autorki