Trzy wiersze. Trzy spojrzenia.

Juliusz Rafeld

PO GODZINACH

ledwie odstawiłem od ust

szklankę i ciebie

słowa już krążą w przelocie

do celu trudno trafić w sens

do góry nogami wspak i od nowa

ty dwa on trzy my dwadzieścia

i tak nigdy się nie zgadza

jeszcze więcej potrzeba

jedni przybywają na czas inni na gotowe

w sumie nieważne kto za kim

tylko dlaczego

razem rozpalając kominek szukamy drogi

którą przebyć warto choćby raz

choćby dla wspomnień

choćby po godzinach

SUITA

zawsze na początku

budzi mnie długie mollowe intro

w nim cichnące kroki łapią rytm deszczu

po chwili chór delikatnie otwiera drzwi

sen śpi

za oknem dzwonnica powtarza zagadkę

brzmi tak samo ale wciąż waham się

między bielą a czernią

udajemy że rozmawiamy pierwszy raz

i niech tak zostanie  

jeszcze kilka taktów i werble

oznajmiają najnowsze wieści rwącym crescendo  

a po nim wielogłos przytłumiony kapturami

usiłuje sprowadzić mityczne katharsis

choć się nie sprawdziło

najbardziej trafia do mnie skrzypcowa przypowieść

zapowiada zmierzch falując między neuronami

toczy się odwieczny dyskurs być czy mieć

spijam ostatnią półwytrawną kroplę 

da capo al fine

ZŁUDZENIE

szczerbaty płot pochylony coraz bardziej

przypominał krótkowidza

usiłował odczytać tropy na poboczu

które piasek przysypał niedokładnie

może wolał wcisnąć się w oczy

przed snem

wbrew namowom wiatru

nie ułożył się jeszcze czekał

w próbie ognia ciskał skrzące spojrzenia

wzdychając do chmur coraz ciszej

modlił się o deszcz

krepuje mnie odgłos kroków

na bruku pozostawiam ślady

poza obszarem widzenia

nic nie jest prawdziwe

czekam na deszcz

piasek później

______________________________
publikacja za zgodą Autora