gdy pochylam się nad naszą ziemią

Bogusław Olczak

w myślach, słowach i sercu
Niechże nie uczą mię, gdzie ma ojczyzna,                                                                               Bo pola, sioła, okopy                                                                               I krew, i ciało, i ta jego blizna                                                                              To ślad - lub - stopy.                                                                                     [ C. K. Norwid, Moja ojczyzna] gdy pochylam się nad naszą ziemią zdeptaną przez wszystkich możliwych najeźdźców użyźnioną popiołami wielu pokoleń patriotów którą krew rosiła tak często jak deszcz gdy słyszę jak szargają jej dobre imię krzyczę: dość!!! tu na tym skrawku świata odarto z honoru Polaka bat i jarzmo niewoli narzucają podli sąsiedzi a gdy podnosimy głowy nasyłają ciżbę janczarów złą krew z krwi naszej i brat ciemięży brata więc nie mówcie jak ma bić moje serce i jakie słowa mogą się rodzić w moich ustach

na przekór

ręce które kiedyś siały śmierć i zniszczenie

a nogi rwały się do tańca w płomieniach

pragnienie którego nie ukoił alkohol

głód strawy pożądanie

wciąż mało i mało

zagrałeś nawet ze śmiercią w kości

i wygrałeś

dłonie zaczęły pielęgnować rzeczywistość

a stopy zdeptały zarzewie waśni

myśli i słowa z chaosu

jak puzzle

powoli znajdują swoje miejsce

niczym polne kwiaty na ugorze

jestem gorszy zły wyklęty

byliśmy już kamieniem rzuconym na szaniec

brukiem wyrwanym z ulicy

kurhanem

teraz nie jesteśmy nawet nagrobkiem z epitafium

tylko szarym betonem blokowiska

niegodni muralu

w barwach ojczyzny

_________________________________

Publikacja za zgodą Autora

Wiersze z najnowszego tomiku "Mrok w pełnym słońcu"