odległość robi tak, żeby pamiętać.

Roman Honet

zimne pole

 

odległość robi tak, żeby pamiętać.

czas – żeby nie bolało.

miłość – trzyma w trudzie. pomieszany

jest kruszec w wodach galaktyki,

wściekły i cenny. choćby i to,

że zobaczyłem lato, biel rozsypaną

w ptakach i muzyce, zegary,

a to było dno rzeki, zmącony osad. choćby i to,

że dotykałem znowu twojej głowy,

a to był powiew wiatru,

w zimnym polu

kamień, trupi puch

funkcjonariusze

zamarznięte jezioro i ryba

leżąca w śniegu jak nóż po przejściu procesji.

i oczy znikające w głębi nade mną

i ciemni, zdziwaczali starcy w oddaleniu,

rozprawiający o terrorze słowa. daleko

można wędrować i się nie przebudzić.

daleko. ten dzień po rybiej śmierci,

mroźny i samotny – i śmiech

jak okno dźwigane za trumną,

i ręce starców, kołyszące się

i zniewieściałe, jakby nie potrafiły

tego okna uchylić w porę –

jak gdyby było tam to,

co im przypadkiem umknęło.

a był tam świat

rozmowa trwa dalej

*

zjawiasz się tam, gdzie byłaś

w moich oczach – wszędzie.

odwrócona ode mnie wczoraj,

dzisiaj nic nie dalsza ode mnie

jakbyś zasnęła w biegu mojej krwi,

by nie było nocy bez ciebie

*

od piętnastu lat nie zasnąłem,

by nie było nocy bez ciebie

od piętnastu lat nie zasnąłem,

żebyś ty na chwilę zasnęła

*

jak gdyby moje noce nie były skrócone,

obrócone do wódki, która płynie między

czasem przeszłym a czasem nieważnym,

plącząc i oddalając wszystko

oprócz pamięci

*

poczytaj mi:

ból – instrukcja obsługi. poczytaj:

ciało – przewodnik po cieniu

*

nie doczekałaś już swoich urodzin,

zimy nadciągającej w blasku stroboskopu, kiedy pędzące

pociągi przemieniały się w niebieski płomień

w miasteczku nad krętą rzeką

*

nie czekaj na mnie,

zostaliśmy sami – ściszony głos

znad brzegu, ale czy to śnieg,

czy twoje ciało pośmiertne powraca,

nie mogąc ustać, nie wiem.

śnieg zawsze ma datę

*

może sypałby na zimowe pole,

na akustyczne ekrany przy autostradach, a ty biegłabyś obok,

oszroniona od dzwonków i wstążek –

iskra – siostra gwiazdy

*

należałaś do mnie krótko i prosto. collie,

wyrzucający w górę obłok ceglanego pyłu,

anioł niosący nam żurawinówkę

*

to wszystko już się wydarzyło.

to wszystko zacznie wydarzać się wiecznie

*

kurwy mnie wiozły na wózku widłowym

przez plamy oleju maszynowego w opustoszałych fabrykach,

przez elektryczne monstrancje nad sklepem spożywczym,

puste niedziele w miasteczku

gdzie pobiegli do parku dziewczynka i pies

w zimowy wieczór, dawno

żyć

przyjechałem

*

szepczę.

szept przypomina węża,

ale oś ma w pionie

*

zwłaszcza szept o czasie,

kiedy były perony w czerwonym blasku zachodu,

dzieci w porcelanowych koszulach dźwigające lampiony,

całe roje; gdy brzmiał okrzyk

– mróz! –

i ciche uśmiechanie się z powodu mrozu

młodej kobiety, jej mrużenie oczu:

czas, kiedy miłość była największa

na świecie

teraz nie ma świata

*

tej,

która się wtedy uśmiechała,

także już nie ma

*

czytaj mi jeszcze:

zmory – koleżanki z klasy, powtarzaj:

przeszłość – dni, które wciąż trwają.

rozejrzyj się

*

czasem chciałbym mieć ciebie raz jeszcze:

ten sam układ

tych samych genów

jakby nie było.

nie minęły lata

*

czasem jeszcze chciałbym skosztować

tamtego pokarmu, pyłu

spadającego na odsłonięte ramiona,

ale nie został nawet cień pokarmu,

nawet pył

*

tyle przybyło – elektryczne znicze,

zbiornik propan butanu do kremacji,

wyświetlacze w nagrobkach

tyle natrudzono się

nad snem, nad płomieniem,

ale robactwo

to wciąż forma ognia

*

postarzejesz się w miastach ogromnych,

muzeach i bibliotekach, od których pójdzie

łuna nowego pisma i instalacji. (to delikatne istoty

tak natrudziły się, prześcigiwały).

tak się nie stanie

*

tak: inne kobiety

popychają wózki. inne kobiety szepczą:

cicho, las

*

(a może przejdę obok twojego domu, może

pójdę do parku wzdłuż rzeki, zabiorę

chleb dla kaczek, zastygających

na wodzie jak krople wosku)

*

więc: ciągle mi się zdaje,

że znowu się spotkamy,

że cię zobaczę – wieczorem

obok kapliczki pod twoją obroną, pod gałęziami

okrytymi szronem

*

moje ręce, większe już teraz,

pewnie nie pasowałyby do twojej

twarzy

pewnie odwykły,

lecz nie wielkość miary

i przyzwyczajenie, ale czas trwania ciszy

poświadcza rozstanie

*

więc:

co zostało przerwane, to zaledwie życie.

rozmowa trwa dalej

__________________________________

publikacja za zgodą Autora