Spis cudzołożnic - zachód słońca

Rafał Gawin

SPIS CUDZOŁOŻNIC

1. HEAVY BIRTHDAY REVISITED

Sytuacja jest napięta, zaczyna się nowy rok

i psują hamulce: gdybyś chociaż miał wyobraźnię,

zatrzymałbyś się na jakiejś ścianie, zaraz za

potrójną sypialnią, w której seksowne bliźniaczki

i ich zjawiskowa młodsza siostra

oddawały się rozpuście w myślach:

ale ty się nie unosisz, przeczołgujesz jedynie

przez pole, jednoznacznie grzebiąc w ziemi:

co potrafi umysł, gdy jest wolny

i nie liczy tylko na siebie: kilka pchnięć

i już wizytujesz środek,

podążając w kierunku ciepła,

które pulsuje, obejmując cię coraz ciaśniej:

jakbyś nie miał ciała, ale jedno długie zdanie,

które bałamuci adeptki rozwiązłości metafor:

słowik to ptak jak wszystkie inne,

wystarczy go wziąć do ręki,

a zaśpiewa inaczej:

dajcie mi pióro,

a zdradzę wam wszystkie sekrety,

jakie ukradłby człowiek, gdyby umiał latać,

nie patrząc na boki.

2. WIERSZ JEST JAK OKRES, nieregularny spływ kajakowy

wzdłuż szlaku Mojżesza. Gdy z brzegu wołają:

Oddaj pokłon Panu! A ty się kochasz z całym

narodem wybranym, jakby był brzemienny:

rodził najlepsze kobiety. Będziesz miał je wszystkie

w niebie. I już, już, odrywasz się od źródła,

chcesz więcej do krwi, byś z bólu

myślał tylko o ślubnej wybrance,

która jest jak siostra miłosierdzia:

robi wszystko, co w jej braku mocy,

a nigdy nie będzie święta. Zrównują się wersy

i kroki, wytwarza napięcie między nimi:

O ile łatwiej oznaczyć się w przestrzeni

przez obrączkę, przejść przez ucho,

które słyszy tylko echo minionych obietnic:

Zawsze, wszędzie, nigdy, nigdzie –

cztery ściany domu na skale

przed erupcją wulkanu. I kłuje, kłuje, chce

dalej szyć, dostarczać życiodajnej energii w formie,

chorych przeciwciał na usługach

boskiej mafii. Czemuś mnie opuściła?

czemuś kazała czekać, aż rozszerzy się

źrenica, do której nigdy mnie nie wpuścisz,

bo moja krew nie stygnie tak szybko,

łaknąc niepokalanej zbrodni?

3. ZŁE WYCHOWANIE

dla K.M.

Dlaczego seplenisz, dziewczynko?

Przecież nawet nie stanąłem ci w gardle.

Te zdania rozciągają się na siebie,

aż powtarzasz cudze mantry. Nie

powinnam cię widzieć, gdy tyle mówisz.

Mój świat odwraca się, przyciąga

nie te ciała. Ślady po zderzeniach

nie muszą się goić, to coraz pewniej

naturalne kształty wnętrza, do którego

wtargnąłeś, by zagłaskać mnie na śmierć.

Nie powinnam. Nie powinienem tak

mówić, gdy tyle patrzysz. Dziewczynko,

nie ma już świata, w którym trzymanie pionu

wyznacza poziom. Odniesienia wzajemnie

się znoszą i wirujemy w otwartej ranie

jak grudki soli, co uwierzyły w wieczną zimę

i trwałą przemianę. Śmierć nie ma

nic do rzeczy. Przecież łączy nas

tylko pasja, kilka wspólnych stacji

i kursów wymiany. Dlatego seplenię

i nie umiem się zachować.

4. CZYM JEST POEZJA I NIGDY NIE BĘDZIE

dla R.M.

Kiedy napiszę wiersz, nie pytaj

o szczegóły. Nie chcę go stracić

(powinno być: jej, nie, za bardzo

schodzimy w dół, z którego

się nie wygrzebiemy).

Jeśli wszystkie erotyki miałyby dotyczyć jednej kobiety,

jednowymiarowość interpretacji stałaby się patologiczna.

Kiedy więc pytam cię o zdanie,

niech ono będzie proste niczym cymbał grzmiący,

powtórne przyjście pana od przyrody:

kobieta składa się z dosłowności

i w niej ukrywa swoje szanse,

zwierzę futerkowe zagłaskane na śmierć.

Byle nie chodziło o mnie,

jak nie chodzi o ciebie w tym wierszu,

w tym życiu poza zgiełkiem pierwszej prawdy,

której zawierzyłem i zostałem z niczym.

___________________________

publikacja za zgodą Autora