Po omacku wdrapie się na trampolinę i spadnie

Mirosława Szychowiak

Tak czy inaczej

Może w końcu to zobaczę, bez przekłuwania

oczu, nie łamiąc karku, skacząc z urwiska.

W dole krąży dawny spokój, krótkie sny

o niczym ważnym, śmieszni chłopcy

w bardzo modnych, pustych spodniach.

A ja cię pierdolę - powiedział to tak

łagodnie, że nie wiedziała czy zaprasza

ją do łóżka czy wyrzuca za drzwi.

Kiedy wygaśnie śmiech i światła na arenie,

wejdzie w ten spokój nie otwierając oczu.

Po omacku wdrapie się na trampolinę

i spadnie, ale to już nie ma znaczenia.

Jeśli coś ma umrzeć, niech umiera szybko.

Złamać kark czy złamać słowo, to i tak

jakaś śmierć, jakiś grób, ten sam ból.

Przesiadka

Wściekłość to paliwo, na które mam

zniżkę – zamknięte oczy i noga na gazie.

Nie widzi, gdzie pędzi, kto idzie, nie

słyszy – jeśli coś się urwie, to nawet

nie stanie, nie spróbuje skleić tego, co

odpadło. Głowa się wypełnia jak

balon powietrzem – jesteś coraz większa,

ale jakby lżejsza, mniej czuła na ogień,

który cię od spodu nachalnie próbuje

oderwać od ziemi. Czy jest jakiś wybór,

jakaś inna droga i miejsce, by zrzucić

ten nadmiar paliwa, zdjąć nogę z gazu,

zostawić bagaże i pójść na piechotę?

Wniknąć w jakiś spokój, w tę pieszą

wyprawę, zedrzeć podeszwy i otworzyć

oczy, widzieć to wszystko i na wszystko

patrzeć i przytrzymać głowę, żeby

nie uciekła, żebyś nie została sama

z tym burdelem.

Nie chcesz

Chcesz wiedzieć, jak to jest, gdy sama

z sobą śpię? Zamykam oczy i słyszę

jak niepotrzebna ćma wpadła przez otwarte

okno - czuję się niezręcznie, nie widząc jej.

Miotamy się obie, ślepe i żałosne, w tym

pozbawionym prawie światła biurze spraw

pozornych, ale nie możemy sobie pomóc.

Kiedy otwieram oczy, raczej czuję, niż widzę,

że tu nie będzie walki, bo obie dobrze wiemy,

czego w tej wojnie już nie można wygrać.

Gdy martwa opada na podłogę, opłakuję

ją przez chwilę, potem wracam na tyły.

Sama ze sobą drżę aż do rana.

__________________________________

Publikacja za zgodą Autorki