czasem gaszę światło

Hanna Dikta 

Najpiękniejsza kobieta w Warszawie

Hannie Golde

to nic że ślina mocz

piersi jak zwiędłe papierówki

ważne że uśmiechasz się już tylko do mnie

wargi zabawnie kleją się do dziąseł

obnażają zęby

w Kameralnej wciąż słychać tupot

twoich nóg tańczących kankana

wieszak czerwieni się lisią czapką

ale antyczne krzesło przy lampie

zajęła już inna Hanka

i to ona wypija co wieczór

malibu z syropem Grenadine

a w naszym domu cicho

kurz zarasta szyby

bez kształtu zapachu i smaku

nareszcie jesteś moja

Pogrzeb matki

najgorsza była cisza

jakby wszyscy solidarnie przestali oddychać

tylko dzieci błąkały się między mokrymi płaszczami

kopały w trumnę

   

MM pisze list

znów pan wyjechał doktorze Greenson

a mnie zostało tylko kilka włosów na grzebieniu

i wytarte oparcie fotela

posążek Freuda już panem nie pachnie

zlizałam z brązu ślady linii papilarnych

zawiązałam kokardkę na szczęście

na szczęście jakoś sobie radzę

sypiam tylko z co drugim taksówkarzem

czasem gaszę światło

nadal nie lubię leżeć kiedy wchodzą

wczoraj w wietnamskiej restauracji

kupiłam obiad bezdomnej

miałam nadzieję że nigdy nie skończy

czy pan wie jak to jest gdy ktoś naprzeciwko

nabiera na łyżkę makaron

nie pozwoliła się kupić

choć zaproponowałam łóżko z baldachimem i seks

w zamian miałaby głaskać mnie po głowie

wpychać do ust cukierki

____________________________

Publikacja za zgodą Autorki