pozwala przetrwać zimę i opowiadać

Krzysztof Mich

usmarkane zaćmienie

Małgosia nie może się zdecydować

chciałaby mieszkać w domu jak wszyscy

ale nie wie co to jest ten dom

dla niej to pojęcie takie jak bóg

pozwala przetrwać zimę i opowiadać

jaki by był gdyby był

nie ważne zresztą jaki aby był

ten bóg

i aby wysłuchał Małgosię

jeszcze niedawno dom był z desek

przypominał altanę

jednak był rozwojowy

rozwijała więc wizje wątła dziewczyna

w chaszczach nad Kanałem Żerańskim

snuły się nad wodą jak dym z ogniska pod garnkiem

ryż miał aromat risotto owocowe wino pachniało jak wermuth

tylko obcy mówili że znowu śmierdzi denaturatem

nie rozumiała dlaczego

przecież starała się żyć lepiej

dzisiaj nie ma altany

na popiołach powstała w popiół się obróciła

ale ona jest taka jak była - popielata

twarz brudna od sadzy 

drobne ręce dźwigają żeliwo

ciężka pokrywa odsunięta z kanału

Małgosia wygląda przez nie jak zaćmienie księżyca

jak usmarkane i zapłakane zaćmienie

które nic nie rozumie

nie rozumie nawet dlaczego

zgwałcono ją tej nocy trzy razy

właściwie nikt tego nie rozumie 

Pod bunkrami w Skagen

Z Rzymu do Skagen jest dwa i pół tysiąca kilometrów. Tak mówi

granitowy słup. Ten przed morską latarnią. Pytam Eigila jak często

przyjeżdżają tu Rzymianie. Mówi, że ich nie widział, ale bywali tu.

Przywozili ich Wikingowie. Związanych rzemieniami. Jak szynki.

Szynki w Skagen mają żółty kolor i czerwone dachy. Jak inne domy.

Są w nich kanapki ze śledziem, aquavit i piwo. Kanapek z szynką brak.

Na plaży w Skagen wiatr zdziera czapki z głów spacerowiczów. Eigil

śmieje się, bo wie, że Wikingowie zdzierali je pokonanym. Razem ze skórą.

Wiatr zagania czapki przed betonowe bunkry. Przed latarnią morską.

Czekają tam na codzienny spektakl. Starcie dwóch nieokiełznanych sił.

Bitwę Dawida z Goliatem zwiastują spienione fale na krańcu cypla.

Morze Północne broni się przed Bałtykiem. Bałtyk łaknie świeżej krwi.

kapłani oliwy

„...kto nie ma we własnym wnętrzu niczego cenniejszego

nad to co z siebie wydusił i napisał po długich i ciężkich

cierpieniach, dodając i kreśląc niezliczone razy - tego tylko

słusznie możesz nazywać poetą, pisarzem...”

                                                                        „Fajdros” Platon

na cóż mi pisać wiersze przyjacielu trzciny pogięte leżą w koło

a gąbka przesiąkła atramentem na cóż powtarzać mam modlitwę

papirus nie przyjmie dzisiaj więcej sadza zastygła na zwojach

słowa mieszają się we mnie jak oliwki w prasie esencja wolno

spływa do naczyń nacieram nią ściany mojego domu i posadzki

częstuję gości czyniąc z nich niewolników najlepszą jej część

zostawiam dla Ananke choć wiem że nie czeka na moje dary

dno mej osobistej amfory wyłożyłem papirusem rysowałem

na nim pamiętasz posąg ten który miałem umieścić w świątyni

dzisiaj nie ma już po nim śladu na papirusie atrament jak zioła

stał się częścią esencji jego aromat odkryją tylko nieliczni

kiedyś Fajdrosie nazwiesz ich smakoszami kapłanami oliwy

na cóż mi przyjacielu pisać wiersze ja tylko tłoczę esencję

 

_____________________________

publikacja za zgodą Autora