Mówię do ciebie raz jeszcze.

Karol Samsel

Połów

Czuję się umniejszony, Panie. I nie wiem już,

która z części mnie miała się należeć obydwu

nam. Nie mogę jej wydobyć, nie mogę obciążyć.

Nie będzie wykidajłą, nie będzie tetramorfą.

Będą ją podnosić z klęsk nieurodzaju.

Dokarmią kaszą życia, mięsem starości,

dokarmią ją kamienną, dokarmią głowizną,

sodą i krwią, różową planetą. Umniejszony,

Panie. Tyle we mnie przed sobą. Połów

z przepołowień: przepoławiam dwie ręce

w rzece maczety. I zadrażniam Ciebie,

i zasmucam Ciebie chcącego zrozumieć

 plenną, palną

dal.

Tarasy

Mówię do ciebie raz jeszcze.

Raz jeszcze powtarzam.

Słuchaj ust pierzastych.

W termach okrucieństwa

przysposób usta-wehikuł.

Musisz bowiem strzec siebie,

a także dbać o innych.

Jeszcze dziś im zdradź,

jak żyje staromoc

w służbie nowomocy.

I nie wracaj już do mnie:

to słowo nie odda niczego

jeno puch i proch,

jeno parę i pałkę,

jeno

skrwawione, puszyste,

nieprzejrzyste –

 – pustkowie

(przypis sabotażu).

Mówię do ciebie raz jeszcze

wierszem z Koryntu,

wierszem z Kundziwoli,

wierszem podpalacza,

wierszem mordu politycznego, 

wierszem zbrojnym,

wierszem ataków:

przysposób usta-wehikuł.

W termach okrucieństwa

usta-wehikuł przysposób.

Ten, który nas poprzedza,

aborter naszych córek,

prześladowca synów,

chce wynieść nas

zamkniętych

na tarasy tego,  

co po nas następuje.

Zachód słońca w Katarzynówce

Tym żyliśmy. Wierzyliśmy, że słowo jest polną ścieżką,

że jest wzorcotwórcze i nie ma w nim śladu bad form.

Myliłby się jednak ten, kto szukałby w nas dobrych

duchów. Znalazłby główki. Odstępujące od siebie,

jedna przez drugą, jak najszerzej wskroś trzeciej.

Główki. Bowiem Ty, Panie, przyszedłeś. Prawdziwie

więc rzekłeś, że przyjdziesz. Odciąłeś głowę Lewiemu,

odciąłeś głowę Mahatmie. Anna Dymna osunęła się

obita z każdej strony białą, gradową planetą. Do kogo

należymy my dani temu wierszowi na jeden dzień

w roku na służbę i ofiarę? Kibitki spółgłoski

w stepach samogłoski. Słowiki języka i słowiki

losu. Dzieci Piotra Mękali i Anieli Gwiazdowskiej.

Główki. Tym żyliśmy. Wierzyliśmy, że słowo jest

pionkiem w grze taflowej. Fiokowanie włosów

i mielenie kości. Norymberga, to jest złośnic

poskromienie. Główki. Główki. Szpalery serca. 

Cały spoczywam w Tobie, Panie mój i Boże.

Panie Krasybyku, znów w Tobie zaległem.

Wody nie braknie, miłość nie umiera.

__________________________

publikacja za zgodą Autora