Abdykacja to mało. Trzeba jeszcze wiedzieć jak umniejszyć się zupełnie.

Radosław Wiśniewski

AMENT. KWIECIEŃ – PÓŹNY ŚNIEG, WCZESNY RANEK.

Na pewno jest to godne sceny z filmu wendersa albo jarmuscha,

Ale oni nie kręcą filmów o tej części europy, a innaritu ma dość

Osoby dramatu to ci, którzy nie są u siebie, chociaż mieszkali

w tym domu dłużej niż jego budowniczowie. No i inni. Popatrz

tylko - kot który nie nosił kartonów, śnieg, który padał w połowie

kwietnia, dawni sąsiedzi łypiący z okien, pokazujący nas dzieciom,

przerabiający dramat na kotlet mielony z morałem: ci państwo

nie byli grzeczni wznosili modły do obcego boga, nie chodzili

do kościoła, matki naszej i urządzali w domu zbiegowisko facecji

o podejrzanych rysach, a teraz spójrz rybko oto muszą wyjść z domu

ojców swoich z tym, co pomieszczą kartonach z ikei, 12,99 złotych

za dwie sztuki plus rabat na otwarcie nowego sklepu i nigdy już

nie będą jedli czereśni, ani pili wody, ani zbierali orzechów z tego

ogrodu. I jeszcze kilku Niemców wychodzących potajemnie z domu

niewoli wewnątrz porcelitowego słoika z napisem „Amon-karbon”

ukryci jak we wnętrzu przytulnej wersji egipskiego boga. I nowi ludzie

w ostatnim kadrze, których przed chwilą w ogóle nie było, jeszcze

czereśnia, orzech, forsycja i żywopłot, cały ten szwabski szlamot.

No to na razie, mówi ten, który ma klucz i miły jest chociaż chudy

i na wszystko mówi gicio i na każde zdanie, o którym nie ma zdania

odpowiada coś w tym jest, coś w tym jest albo zamyślony dorzuca

to też jest jakaś opcja, jest opcja. Z opcji zostaje nam schodek

z lastryka, termos z herbatą zrobioną rano w odległej krainie,

 (chociaż po co, no nie rób, no chyba podadzą nam szklankę wody).

Na razie podajemy sobie blaszany kubek na znak pokoju zostawionego

za drzwiami, pada śnieg, a za plecami u góry po lewej słychać pracę

klucza w zamku. Tak się zamyka drzwi. Tak się zamyka historię.

Niech tak będzie.

MUŁ. MODLITWA PIERWSZA.

Niech tak będzie, że oto jestem mułem pośrodku tej równiny.

I doskonały jest ruch połyskującego niebiesko lemiesza, którym

odkrawasz moją pustynię od pastwisk gdzie prawowierne stada

nie złorzeczą i są tobie poddane. Nie wznoszę oczu w oczekiwaniu

na deszcz. Jedyne co potrafię, to tkwić z boku krajobrazu jak gwóźdź,

zwierzę suche jak obol,  pęd  dzikiego krzewu pielęgnowanego

i porzuconego przez istotę o imieniu Noemi. Nie chcę winić nikogo

za radioaktywny opad wiosną, łykanie polopiryny S z własną żółcią.

Rozeszły się linie życia, zeszły się struny światła i usłyszałem siebie:

jestem wolny jak ścięty pień i mój na własność jest suchy step wokół.

A odpowiadał mi delikatny powiew wśród suchorostów: aż przyjdzie

wiatr i ogień po horyzont. Na pewno.

HURT. DETAL. CIM-CUM. MODLITWA DRUGA

Niech tak będzie, że  teraz się umniejszam w pracy drodzy

rodacy i w przestrzeń pozwalam płynąć sygnałom wszystkich

trzech muxów nadawanych z Synaju. Niech pocieszy was to

światło – mówię - i wiem, że wszelki ból zostanie usunięty

a wszelka szczelina zasklepiona. Rozpoznałem bowiem mowę

inżynierów i prastarych racjonalizatorów, klientów detalicznych

i domowych jebaczków, narzecza kobiet o bezzębnych szczękach

i majsterkowiczów. Dlatego zamiast się koncentrować, nawijam

koncentryk, zamiast widzieć, oglądam, zamiast słuchać - słyszę.

Sprzedaję chiński chłam polskim chamom aby mieli sygnał i aby

był on dobrej jakości tam gdzie go potrzebują -na działkach,

w altanach i we wszystkich pokojach jakie mają (licząc z kuchnią,

łazienką i ubikacją). Albowiem jest powiedziane – w domu ojca mego

- jana pawła woronicza - pokoi jest wiele. w pokoju zaś  będą wciągać

najwyższej jakości mental; Hare mental hare mental, mental mental

hare hare. A pełen bojaźni bywam, gdy o tym pomyślę, bowiem wiem,

że chwila poważnych zakłóceń a lud opuści domostwa, zacznie szukać

na ulicach swoich zaginionych twarzy wymachując dowodami

opłaconego abonamentu radiowotelewizyjnego, paląc po drodze poczty

i inne budynki użyteczności publicznej, tarasując drogi, przewracając

karetki na sygnale. Oto ostatnia rewolta do jakiej jest zdolny. Dlatego

czynię to, co nakazuje cennik i  przerzucam widłami najszlachetniejsze

wytwory metalopodobne z prowincji Shanxi i podaję ludziom a oni biorą

i wymieniają wzmacniacz na symetryzator. A wszystko, co czynię, czynię

w koszulce z wielkim napisem „Free Tibet” i wiem, że to jest dobre,

chociaż mało wiarygodne. Abdykacja to mało. Trzeba jeszcze wiedzieć

jak umniejszyć się zupełnie. Dlatego wychodząc wyłączam czerwone

bezpieczniki i nie ma mnie już na żadnej kamerze monitoringu,

nie wykryje mnie żaden detektor ruchu. Znikam za rogiem.

Zaczyna się inwazja. Na pewno.

_______________________________
publikacja za zgodą Autora