akryl

                                                                                                          Robert Miniak

zastyganie

zmieniam się. wszystko co obok

przechodzi staje się wartkie. ucieka

tak szybko, jakby ktoś poodcinał kotwice

kamieniom i drzewom

staram się jeszcze polować, stawiać

sidła. wieczorami czytam o Munchu

i paleniu czarownic. wiążę w ustach dym.

sarna która leży obok ma oczy

łaskawie zamknięte. nad ranem zapyta

czy wypada już krzyknąć. wyjść ze

mnie.  

mów mi sarna

odkąd zdechł Morus, podchodziły nocami

coraz bliżej. uczyły się języka, widział jak

wpatrują się w telewizor. zlizują przez szybę

każde słowo. ich sierść pachniała

czymś dawnym, jakby znali się wcześniej,

zanim jeszcze ojciec wymyślił mu

imię. potrafiły tak stać i patrzeć, ale czuł,

że są mądre, szykują się do czegoś

ważnego. przecież były forpocztą

lasu, macką łąki. co wieczór schodziły

się do sadu jak nitki grzybni. próbowały

mu powiedzieć, że śliwa pod stodołą

jest brzemienna. przed wiosną urodzi mu

ogień. ale nie rozumiał. dlatego rysowały

na śniegu kółka. mandale.

pamięć morza

sztorm. plaża krztusi się, nie nadąża odetchnąć

zanim nie dopadnie jej kolejny haust. ty pewnie

powiesz, że morze jest jak akryl, utwardza piasek

i pokłócimy się, chociaż właściwie nie ma

o co i tak twoje na wierzchu. odkryłem, że wieszak

zastępuje ubraniom kręgosłup, na czas snu. podejdź

po cichu do szafy a zobaczysz. futro zaczyna się

łasić, to znak że wkrótce włączą nam dodatkowe

ciepło, kosztem koloru za oknem (a słowo

mróz stanie się ciałem, nabierze rumieńców i pary

w usta) miałaś rację – morze pozostanie we mnie

jak akryl. płynne i sztuczne. nie z tego brzegu.

__________________________________________________________________

publikacja za zgodą Autora