Obejmie wszystkich, także i ciebie

Karol Samsel

Morton

Sestyna

Kim jesteś, Józefie Mortonie? Kogo należy ołgać, komu wyjawić

z dawien dawna skrywany sekret, aby zrozumieć, skąd w dłoni

twojej ta liściasta pierś, ów pradawny, gnijący wokans podjęty

z dna yellow booka, ów zwiastun śmiechu u wybrzeży morza?

Koniec balu panno lalu – tyle wyniosła pieśń, której zadawałem

jednoczenie się z Tobą. Nic więcej, lekki kolaps w łuku powodu,

resekcja biotypu z ciał pierwszych wybrańców. Partyturę powodu

spromienił pisk następstwa: czelesty, fortepiany. Co znaczy wyjawić

go, Mortonie? Utrwalić jego postój w hotelu gatunku? Zadawałem

trudu, mówiłem o nocach miłości: malentendu, dom boskiej dłoni

w mieście ludzkich ramion, soldat inconnu. W zagrodach Pomorza

umarło, Mortonie, pismo instruktażu. Umknął z nim układ niepodjęty

w porę przez ostatnich świadków. To mógł być czarny esej. Podjęty-

-nie-podjęty z ziemi zbożownika na nogi pożeracza. Józefie, powodu

nie odnajdziesz nigdy na zwierciadle ziemi ni na gładziźnie morza.

Urządzisz igrzyska, by opóźnić wojnę, a gdy zechcesz wyjawić

rodzaj pochodzenia, wrzucisz grecki dysk w łono własnej dłoni.

Przed niczym się nie cofniesz, chętny bożku If. Tobie zadawałem

życie świń, kur, bydła. Myliłem się, Mortonie. Wodę zadawałem

wdzięczności na ziemi. Skałbaniony szloch został już podjęty

przez tajfun elegii. Spieszyłem się na marne do złamanej dłoni

sadowić odwrotne, sadowić taskające. O ludziach powodu

mówi się krótko: nie są, Mortonie, miłosierdziem lądu. Wyjawić

ich zmory to oznaczyć drogę, wymówić krótkie zdrobnienie morza.

Obejmie wszystkich, także i ciebie. Maryś wyszła, Maryś z morza,

kraborodków Boże pożal. Biały magnes, wolnosercak, zadawałem

pieśń w muterkach. Pieśń w muterkach, stępa żal. Nie wy – jawić,

Bolesławit; nie w – mamrotać w odę kał. Gekon, kanton, popod jęty:

na wiek wieków uśmiech święty. Zdradziłeś mnie, Mortonie. Powodu

żadnego. Zatrzymałeś, z ust wysunąłeś złoto: nowelę, z trzeciej dłoni

sól: szarą kenkartę, gawędę. To jest żal – mówiłeś, zrywając z dłoni

palec ukorzeniony w nadgarstku. O domu nad brzegiem morza,

przerastającym moją pierś, świadczyłeś: Ira, żywy gniew. Powodu?

Rzeczywiście nie odnalazłeś powodu dla rozkwitu pola? Zadawałem

ci go. Noce spędziłem przy tobie, nigdy w pełni życzliwie nie podjęty,

tłumacząc szczęście i nadzieję machiny zmienionej w chatę. Wyjawić

twoje prawdziwe imię, Mortonie? – pytałem w nocy córek. Wyjawić

poliptyk, odsłonić zbyliznę, rozmnożyć mariasz? Józefie, zadawałem

tysiące pytań. Umarł stangret, umarł biały cham. Ton niepodjęty.

Piastun

Jakże mam cię przywitać, dziewczyno zabita w ogródku jordanowskim?

Ekran mojego domu spłonął, a dżet kamery odszedł, by sławić mowę

dawnych założycieli. Jak wypowiedzieć sok ciała, który nie upodobnił się

do maku, gałęzi ani do czarnej rosy? Wyjawcie mi to, jeżeli tylko potraficie,

proszę: jak przemienić się w skaner badający dojrzewającą anagennę, jak

u progu epoki wyrazić nie w pełni czytelną naturę lasów i terminali? A ja –

– śpiewający pieśni nosicieli głów, owoc biały i chłodny, smętny, błękitny

piastun dziwek i łzy – czym właściwie się stanę? Młody Hesse spada w gaj

trzaskających głosów. W ziemię uderza dłonią jak mięsem fajerwerku.

Dorasta do włóczni.

Kacper Macoch

Ritornel

1

Oto moja nagroda za ciemność, Kacprze. Pismo

zadarte w kierunku księgi o wymiotujących mowach.

Nie zasnę już we fleidzie, oblany ze wszystkich stron

2

morzem gatunku. Nie urodzę na polach poematu,

mając za sobą metropolię motetu, kwokę apostrofy,

perseidę sługi bożego. Kevlar. Jedynie tym słowem

3

mogę opisać występek. Ono zostało na tę noc

przerobu: gałązka w gardle włączonej sondy cieni,

hazard w krzyżówce dwóch pól firnowych.

4

Kevlar, skala południa. Życzenie układu. Komu

ufasz, Kacprze, gdy odwiedzasz dom w Kevlar,

twoje Lebensraum, twoją rzadką pieśń –

 5

jasnogórską odkę, małą odę do twarzy? Kevlar,

Kevlar, zwrot więzi wypaczanych w abrysie,

Kevlar wniosło w nas smutek, Kevlar zbutwiało

6

nad nami, w ostatnim jądrze powietrza. Milczeć,

mówić i milczeć. Mówić, milczeć i mówić. Aż zabrzmi

pramowa wiru zbełtana z sonantem nagości. Aż

7

wstanie dom z harmorzędu: kraj uderzy o kraj,

a woda uderzy o wodę. Odmówiłem patronkom

i jestem, Kacprze, dziś w tobie. Z nogi

8

Henry’ego Jamesa wypływa już twoja dłoń.

Śpi na pochewce liry jak gwiazda saskiego

języka. Iskanie serc i pławienie. Serc iskanie.

*

Pławienie.

_____________________________

publikacja za zgodą Autora