każdy wykrzyknik ma swoje echo

Jacek Sojan

las na reglu

/dedykuję Marysi Curuś/ 

był 

odarte z jedwabi kości jodeł i świerków 

słowackie Herkulanum i Pompeje 

wyniesione po horyzont na proscenium świata 

theatrum natury 

z Kończystą* jako Lady Makbet 

Koprowym* w roli króla Leara 

Szatanem* w masce Otella 

i ja 

jak Hamlet pytający koronę gór 

jaki jest sens ich kamiennego milczenia 

i czy obojętność oznacza pogodzenie rezygnację 

czy wzgardę 

nad tym co kalekie i kruche 

pewnie wpadłbym w obłęd  

jak mój niezdarny topos 

skacząc z zimnego Krywania* 

w zwiewną toń absurdu 

poszukując prawdy 

gdybym nie usłyszał złóbcoków* 

wiatr stroił martwe struny gałązek 

i nie był to lament 

ani modlitwa 

ale podobna do granej 

przez Anię Chowaniec-Rybkę 

kołysanka dla tegorocznych siewek 

dla wierszy których pierwsze słowa 

ssały kamienie Krywania 

*nazwy szczytów Tatr Wysokich na Słowacji; 

 złóbcoki to instrument, gęśle góralskie/

koniec kropka

 /"na końcu naszej arterii jest kropka" 

Jerzy Rybak /

kropka kropce nierówna 

łatwo może zamienić się 

w dwukropek 

albo trzykropkiem rozsypać 

dlatego nie wiem 

co myśleć 

o twoim zdaniu 

przecież może zdarzyć się 

słup ognia nad nią 

a każdy wykrzyknik ma swoje echo 

kropka może się rozmazać 

i żywym już przecinkiem rozgadać 

ponownie 

dlatego - proszę 

umówmy się 

to ziarnko maku lub gorczycy 

poczekajmy 

niech wzejdzie 

jeśli to tylko octówka 

to znaczy 

że obok kwaśnieje wino 

po nieudanym spotkaniu

lilia dla Li Baia

gdy masz 

dwa bochenki 

jeden oddaj za lilię

(przysłowie chińskie)

mój brat o skośnych oczach 

Li Bai 

przynosi z okresu dynastii Tang 

wezwanie - pijcie wino 

baraninę gotujcie i wołu 

przed nami trzysta czarek 

chwilowy właściciel tęczowego konia 

zawsze dobrego apetytu 

bezustannego pragnienia 

hulaka z wyboru i z upodobania 

gest oddania dziesięciu tysięcy dukatów 

za garniec wina 

przeniósł nad terytorialne zdobycze cesarza 

za co wygnano go z dworu 

jak mówi legenda 

poeta utonął 

próbując objąć odbicie księżyca 

w tafli jeziora 

prawda jest inna 

Li Bai co wieczór 

przybywa do Krakowa 

co wieczór oddaje tęczowego konia 

i wiewiórcze futro 

za stół na Kanoniczej 

zastawiony winem 

radosnego ducha 

pijąc 

szukam w zatokach czerwieni 

księżyca Li Baia 

to jedyne złoto które mogę dorzucić 

za pełną czarkę 

by ostatecznie smakując nieśmiertelność 

pozostać na wygnaniu

________________________________

publikacja za zgodą Autora