wersy zamiast spaceru i babiego lata

Katarzyna Zając 

Urlop z Tomaszem Mannem

W lipcu czytam Czarodziejską górę.

Z Hansem jadę z wizytą do sanatorium dla gruźlików.

Owijam się pledem, sporządzam wykresy temperatury,

wdycham górskie powietrze. Liczę dni do odjazdu.

W lipcu mówisz, że w twoim życiu jest inna kobieta.

Wychodzisz. Gotuję zupę ogórkową. Połykam tabletkę.

Myślę, że nie zdążyliśmy razem wyremontować kuchni.

I że talerze nie nasze. I stół też nie nasz.

Nocami przewracam strony – na łóżku nie naszym.

Księżyc prześwietla na wskroś: mam plamy w płucach

i prątki we krwi.

W lipcu zamieszkuję na wysokości trzech tysięcy metrów.

Owijam się pledem, mierzę temperaturę, weranduję.

Dni nie liczę. Nie dziwię się, że u Hansa wykryto chorobę.

Lekarz mówi, że tu nikt nie zjawia się przypadkiem.

O zejściu nie ma co na razie myśleć.   

Pejzaż wewnętrzny: zapiski

Po raz pierwszy nie chcę pisać o makach,

łące zabarwionej sierpniem i matowym świetle.

Myślę, czy potrafię sama naprawić kran,

co zrobię, jeśli stracę pracę? Nim spostrzegę,

wplątuję to w wersy zamiast spaceru

i babiego lata.

Wciąż czytam Czarodziejską górę. Hans wyznaje
Kławdii miłość, kiedy ta opuszcza sanatorium.
Zostawia mu na pamiątkę swój rentgen:
teraz bez końca patrzy na jej płuca,
bijące serce, piękny zarys żeber.

Dlaczego nie zajrzałeś we mnie głębiej,

nim udaliśmy się w różne strony?

Sen o końcu świata

I.

Pierwszy dzień wiosny - rozpięte marynarki

i płaszcze, zwiewne pończochy i kolorowe pantofle.

A jednak nie jest zwyczajnie: ktoś mnie potrąca,

inni gdzieś biegną. Krzyczą. Wyjmują komórki,

klękają na chodnikach.

Nad miastem wisi coś ciężkiego i ciemnego.

Chcę zadzwonić, jeszcze tyle powiedzieć.  

Nie mogę się poruszyć. Patrzę - domy i ludzie

znikają wśród pyłu.

II.

Pierwszy dzień wiosny - robię śniadanie.

Siadamy razem przy stole: bagietki, mascarpone

i oliwki rozpływają się w ustach. Myślę o śnie.

Na ulicach niepokoją mnie marynarki, pończochy

i pantofle. Drżę, gdy obok dzwonią komórki.

Nad miastem błękitne niebo.

Nocą rozbierasz mnie. Próbuję tyle powiedzieć,

smakuję twoje ciało jak wino. Światło księżyca to stal,

która za chwilę spadnie na domy,

w każdym coś przetnie.

_____________________

publikacja za zgodą Autorki