Zapomniane przystanki - relacja

 Zapomniane przystanki

Właśnie minęło 25 lat od czasu utworzenia Teatru „Witryna”. To dzieło bydgoskiego artysty Romana Baranowskiego - poety, malarza, reżysera, animatora ( m. in. dyrektor artystyczny Międzynarodowego Mityngu Teatralnego ). Jego inscenizacje mają charakter multimedialny – wykorzystuje on słowo, muzykę, światło, śpiew, ruch sceniczny, obrazy i fotografię. Wśród kilkunastu spektakli są takie jak Wędrówki do miejsc nakazanych; Gdzie nasi idole, gdzie nasi poeci; Nie oglądaj się za siebie; Życie to nie Wall Street; Dopóki tańczysz; Mój skrawek nieba, które znalazły uznanie nie tylko w kraju, ale za granicą, o czym świadczą liczne nagrody. Uznanie takich twórców jak Franciszek Starowieyski, Leszek Mądzik, Jerzy Kalina czy Paweł Szkotak mówi samo za siebie. 

 Dopłyń do miejsca, którego nie ma jeszcze na mojej mapie. Wtedy nadam Ci imię

Najnowsze dzieło to Zapomniane przystanki, którego premiera odbyła się kilka dni temu w Bydgoszczy. Uświetnia jubileuszową, 25-tą rocznicę powstania Teatru „Witryna” i jak poprzednie spektakle przekazuje widzowi autorskie refleksje w zakresie ludzkich relacji i uczuć, wspomnień dzieciństwa, dorosłych wyborów i ich konsekwencji. Dzieje się to w otoczeniu kilku dziedzin sztuki, do których coraz odważniej dołączają fotograficzne refleksje Katarzyny Bekier, które wraz z muzyką Lechosława Pika i Piotra Boczka tworzą nastrojowe tło dla scenicznych animacji młodych artystów, odgrywających na scenie obrazy z przeszłości i ich współczesne odpowiedniki. Wszystko to z inspiracji Romana Baranowskiego, wśród jego scenografii i według jego reżyserii.

Przychodzę tu od lat
codziennie
wokół taki sam świat
niezmiennie
samotne drzewo i ławka
ani żywego ducha
więc się zatrzymaj
posłuchaj

                     

Na zdjęciach aktorzy Teatru Witryna i gościnnie Dariusz Przywitowski /wokal/

Tekst:  Juliusz Rafeld

Fot. Katarzyna Bekier, archiwum TW