przychodzę z czterech stron. żadna nie należy do mnie.

Barbara Janas - Dudek

przetarcia

tutaj jest fabryka kochany

dokręcamy stawy o poranku

wyginamy miednice

mogłabym przysiąc miewam sny

martwa natura i głosy przychodzą zewsząd

piwnice w formalinie

wczoraj przestałam się rozkładać

jak dobrze zaprogramowana maszyna

gram na wielu strunach

a oni patrzą

to

jest tym co patrzy na Heideggera z litością

a na Hannę z niedowierzaniem (przecież nie istnieje taka miłość

chyba że to nigdy nie nauczyło się kochać)

kim jest

skrawkiem tapety suką z podwiniętym ogonem wyrzucającą

niezborne dźwięki krzesłem stołem drzwiami porzuconym płaszczem

utopia moje dziecko

powiedz głośno nim zapalą się rzeczy

nim zdołasz skoczyć w nie wiadomo co

nie wiadomo jak

mantry mudry totemy

Bóg kłamstwo droga

nie wiadomo którędy

Paryż

nie pasuję do miejsc, w których pomieszkuję,

ani do korzeni w białych kolanówkach.

przychodzę z czterech stron. żadna nie należy do mnie.

chowam się w cień. co dzień krótsza.

z tej rzeki wychodzi się pośpiesznie. rybie łuski

pozostawiają ślad. je ne parle pas france monsieur.

Paryż jest zbyt odległy. bagietki, kasztany i liczi.

nie obgryzam paznokci monsieur. maluję na czerwono.

ranki nad Sekwaną, w namiocie już mnie dziwią.

proszę nie robić szkicu. drażni mnie tatuaż.

hrabina w oknie. płoną jej włosy, spadają liście.

uciec, monsieur. uciec, tylko dokąd.

w obraz, o którym zapomnisz.

________________________
publikacja za zgoda Autorki