brak kontrastu

Juliusz Rafeld

SKRAWEK  NIEBA  

mój ci jest! – krzyknęła w słońce

wzbiły się ptaki aż zabolały oczy

ale wnet skryło się za chmurą

obserwowaliśmy dalej w szkiełku

na piasku jak to zapamiętała z podwórka

maluchy ledwie czytały elementarz

a już licytowały się gwiazdami

no rusz tyłek i zasuwaj! – w południe

można było nastawiać zegarki

gdy spod dwunastki „gruba” wołała

ale „chudy” udawał że nie słyszy

przewracał kartki „Dziennika” na ślepo

ukradkiem kibicował małej Zośce

udawała jedną z tych na niebie

gdzie parkujesz? – myślę odruchowo

skurczony jak miejsce pod płotem

zza którego pożądaliśmy jej oczu ukradkiem

snując się od rana do obiadu

mielony z ziemniakami i ogórkiem

czekał zimując na talerzu ale jak

skoro zegarek tylko na komunię

Zośka zrobiła karierę prawie

znali ją na przedmieściu na koniec

ukazała się tylko w czarnej ramce na płocie

nie wiedziałem że tak się nazywała

na dotykowym ekranie brak kontrastu

od słońca znowu dzieli mnie szkło

JUŻ TEGO NIE GRAJĄ

zatańcz ze mną fandango

choć miejsca brak

tłum wiruje wokół nas

wśród okrzyków i braw

twoją twarz

okrywa bielszy odcień bieli

mówi zaczekaj

aż prawda będzie nasza

historia odwróconymi kartami

napisze los westalki

będzie spełniony

o świcie

otwieram oczy

nadal senne obok

spacerują cienie grające

melodie sprzed lat

odsyłają wstecz kolorami

bielszymi od bieli

nie da się namalować

smutku

ZAPROSZENIE

pod lasem rośnie mój dom

za nim świerki czeszą chmury

a one odpłacają jak popadnie

na skraju sarna przegląda się

w moich oczach

jest piękna

górą toczy się dym

pełznie cicho jak dżin

który wypijemy

___________________________________

publikacja za zgodą Autora