Ciiii… robaczki – przykładam palec do ust

Piotr Picheta

Konstruktor dna

Ta iluzoryczność polega na tym,
że zacinamy się tępą krawędzią świata.

liczenie na umysł w chwili  śmierci
jest absurdalnie ryzykowne

A jednak, rozbieramy domy
z zachwytem przerzucając cegły.
Ideały są tworem idiotów
Liczy się tu, i naraz 

jeść, spać i srać,
nieuniknione przyjemności

Latami połykamy świadomość.
Wiedząca, pusta, doskonale naga
przytomność, która może
jedynie roztrzaskać echo
tak mocno wypatrywane.

kłębią się w szkielety,
i prują komórki,
naturalnie

nie chcę zasypiać

in absentia

Rozciągam sylabami
wnętrze nocy,
odsłaniam burty.

Kluczę

Widać w tym anemię
pożerającą kolorowe myśli.
Krwi obieg,

powinien znosić cię do końca
jak pierwsze wranglery kupione w Peweksie

tymczasem, to łóżko nas zniosło,
gdy nauczyło się dźwigać zastygłe ciała.
Krzyczę!

przemalować ciemność,
by nie zarastała oczu
mówisz – Wykluczone. Mam alergię
na ciebie. Wiesz,

za oknem chude blokowisko,
wciosane w krajobraz –
jedenaście kroków stąd do. Tyle
dzieli mnie od drzwi.

Inni tupią, by zagłuszyć ciszę,
ja zagarniam milczenie, by uciszyć innych.
Ciiii… robaczki – przykładam palec do ust 

– …sza. Już tylko samotność

wtulona w kaloryczne sny,
nasłuchuje ścian. 

Całopalenie

Są chwile, w których krzyżują się,
wszystkie słowa
Ojcze nasz i odpuść nam nasze
lata nieuwagi,

wpisane w miejsca,
których nie sposób wyleczyć już z ludzi.
A teraz i zawsze, i na wieki,

odkrywam boleśnie, że
zmienność wiatru ogłasza inną prawdę
- wspólny papieros już nie zbliża oddechów. 

Ciałospalenie.

Mówisz:  
i ślubuję, że cię opuszczę aż do śmierci, 
a te trzysta sześćdziesiąt pięć zdrowasiek  
wystrzelonych w niebo rozerwie twoje serce

na szańcu różańca. Zabarykadowałem
pełną brudu i lepkiego błota myśl,
która jak szrapnel w pogardzie dla życia,
powraca, chichocze,
- wierzysz durniu w błoga? 

_______________________________________

publikacja za zgodą Autora