punkt wyjścia

Elżbieta Tylenda

 SPOD ZNAKU WAGI

                                     ( Jagodzie i Julkowi )

przywiał was wiatr

zaprzęgnięty do jesiennego powozu

mistrz nie pozwolił na chwilę wytchnienia

pomalował kałuże rudymi liśćmi

i ogłosił światu wasze przybycie

lwim pazurem zaznaczył datę

a ciche kwilenie nadało jej sens

dobrego jutra

jesienne dzieci

POWROTY

zna ten punkt wyjścia

niejeden raz próbował pokonać przeszkody

wbijając paznokcie w szorstką skórę piachu

dławił się krzykiem

mocnym uściskiem chwytał wyciągnięte ramię

a teraz nie pamięta momentu powrotu

i nie pamięta tej pani przy barze

taksującej go w pękniętym lustrze

bo dzisiaj jest nierealnie…

nuci swoją piosenkę i rzuca szybkie spojrzenia

odnajduje spokój w kolejnym zaciągnięciu

jutro pomyśli jak prostować plecy wtedy łatwiej

patrzeć innym w oczy

poszuka wyjścia z punktu – to taka gra

NA SKWERKU

milczał o dziewczynce, która

bawiła się sama. uśmiechem wywoływała

wzruszenie ramion, a ufne spojrzenie

trafiało na jego plecy. wybiegła nagle

błękitem zagarnęła zieleń

a potem

było za późno.

wpatruje się w świeżą ziemię

pod małym krzyżem

i w tego misia ze śmieszną mordką.

milczy o dziewczynce, która

odpowiada uśmiechem i wzruszeniem ramion.

nie cofnie czasu.

 __________________________

publikacja za zgodą Autorki