słowa rozpisały się w zagrabkach

 Zbigniew Milewski

Dzieci są bezwzględne i pragną zabawy


Winogrono w altance rzuca cień
na hałaśliwych biesiadników. Piją
wódkę ze szklanek. Jest zabawnie,

jeden między udami ma świeżą ranę
po wyrwanym esperalu. Nadużycie
rodzi teatr radości. Echo niesie chór

przyśpiewek aż do lasu za gajówkę

na jagodziska. Tam tania zagrycha
wśród gniazd żmij.Za nimi pochód

małych podglądaczy zza płotu. Mleko
kapie pod nosem. Umazani fioletem
 
Konina

 

Jest niedziela. Wczoraj trzeba było dorżnąć
starą Baśkę, która jeszcze przed słabością
i złamaniem pęcin dała radę zaorać
kamienisty ugór za wsią, ojcowiznę,
której fater nie chce sprzedać, gdyż obiecał
ją utrzymać. Boże, tak chcę stąd wyjechać.

Tu najlepszym plonem tylko są kamienie,
nawet ich pilnować trzeba, bo rozbierają
na budowę domów i cmentarne pomniki
- najładniejsze groby nimi są obłożone.

Wiosna kwitnie pełną piersią na pochówkach,
tam jest najżyźniejsza ziemia. Dzwonią na mszę,
a musimy skończyć siew w odświętnych gajerkach,
nim ktoś nas zobaczy. Ojciec każe ciągnąć
przerdzewiały siewnik. Boże wybacz tę skargę

i to, że my tutaj, zamiast na mszy i że
brat się cieszy na wyżerkę ze świeżej koniny

 

Po słowie

 

Na początku był cytat, więc bez posądzenia
o świętokradztwo mówił jej słowo i stała się
historia miłosna ( ochrona danych osobowych )
w mejlach, wierszach niczym w "zapisz zmiany".

Przyszły mąż, ( daj Boże), artysta - prawie cygan,
uczył się od niej języka i myślenia od całowania
do jak być albo nie być cyganem, który nie kopie
studni, lecz wodę ze źródeł pije, jak okradać,

być wyżej, nawet gdy ona nad nim kołysze się
nago. To jest jak kamień węgielny do małżeńskiej
pętli, gdzie wspólne zasupłanie. On lirycznie zaklina,
że będzie podmiotem ich wiersza. Ona po słowie

ograniczyła wszystko do znaku brzucha. I słowa
rozpisały się w zagrabkach – cygański romans

_________________________________________________

wiersze z tomiku: Zagrabki

publikacja za zgodą Autora